Roparun 2016

Na twee jaar invallen voor diverse OPOD-scholen kreeg ik vorige zomer een vaste baan binnen OPOD. Na de eerste schoolweek spreek ik een aantal collega’s die in het Roparun-team Dordtse Klasse(n) zitten. Zij waren op zoek naar nieuwe lopers en polsten of ik interesse had. Niet veel later krijg ik een mailtje waarop ik niet lang hoef na te denken. Op dat moment had ik nog geen idee wat voor een avontuur ik tegemoet zou gaan. Afgelopen weekend was het zo ver en in deze blog zal ik proberen de reis samen te vatten. Een lastige taak, want eigenlijk is de Roparun niet samen te vatten.

Vrijdagavond 13 mei 2016, 18:30
De dag voor de start moeten we alle tassen naar Het Kompas (onze HQ, waar een aantal teamleden werken) brengen. We laden de campers in, voorzien alle voertuigen van stickers en maken alle voertuigen startklaar zodat we zaterdagnacht niets meer hoeven te doen dan in te stappen, afscheid te nemen en weg te rijden.

Zaterdagnacht 14 mei 2016, 04:45
Na een paar uurtjes slaap (om meteen maar te acclimatiseren) worden we weer verwacht op HQ. We om 12.23 starten in Parijs en hebben nog een behoorlijke reis te gaan. Te laat bij de start betekent uitsluiting van deelname. We nemen dus het zekere voor het onzekere.
In onze teambus zit ik naast Sanja. Zij is de dochter van oud-deelnemer Vojislav, die een aantal keer meedeed in het team en een aantal jaar geleden overleed aan kanker. Wellicht omdat we allebei nieuw zijn binnen het gehele team raken we snel met elkaar aan de praat en ontstaat er een klik. Net als ik is zij een loper van ons team. Het loopteam wordt verder aangevuld door Ben en Karoline. Verder bestaat elk team uit twee fietsers (Rina en Hermien) een bestuurder (Peter) en een navigator (niemand minder dan mijn duo-collega Arie, die net als ik nieuw is binnen het Roparun-team Dordtse Klasse(n)).

We komen, na een plas/koffie-pauze, ruim op tijd aan op de startlocatie net ten noorden van Parijs. Van de romantische (binnen)stad is overigens niet veel te zien. Er steekt een flat net boven wat bomen uit, maar daarmee is alles ook wel gezegd. De locatie heeft wat weg van een festivalcamping, maar dan met campers, busjes, coach-bussen en zelfs een motor-home. Overal staan teams in matchende kleding. Wij waren zelf in fel geel-groen pak gestoken door het hoofdkantoor van OPOD. Na een pasta maaltijd, een groepsfoto en de laatste voorbereidingen zwaaien we team 1 uit bij de start. Het is nu echt begonnen! Wij pakken snel alles in en scheuren door naar onze eerste bivakplaats in Nery. Over ongeveer 5 á 6 uur zijn wij zelf aan de beurt.

Zaterdagmiddag 14 mei 2016, +/- 13.45
We zijn in Nery, de eerste bivakplaats. We plaatsen de campers op een pleintje voor een heel klein schattig kerkje. Er staan ook al een aantal andere teams. Hier en daar liggen andere deelnemers te slapen in het grasveld. Ieder momentje rust wordt benut. Mij lukt het niet om een oog dicht te doen als ik in de camper ga liggen. Na een uur woelen besluit ik om mijzelf te gaan voorbereiden. De grote handen van Wim zorgen ervoor dat mijn benen startklaar zijn. Wim kan niet meer stuk bij mij, hij blijkt een groot fan van Pink Floyd en als hij masseert moet en zal er zijn muziek op staan. Iets waar ik totaal geen problemen mee heb. De zon schijnt ook nog eens en er staan gevulde koeken. Ondertussen wordt door het cateringteam een bami-maaltijd klaargemaakt.

Het prachtige Nery

Zaterdagmiddag 14 mei 2016, 17:30
Team 1 nadert Nery en dat betekent dat wij aan de beurt zijn. Er is inmiddels binnen ons team een loopvolgorde vastgesteld. We lopen in de volgende volgorde: Sanja, Karoline, Ben en ik. We lopen omstebeurt een kilometer en daarna begint het riedeltje weer van voor. De eerste meters zijn spannend, maar hoe meer tijd er verstrekt hoe makkelijker het gaat. Normaal gesproken loop ik mét muziek. Ik kan niet lopen zonder muziek, maar tijdens de Roparun blijven mijn oordopjes in mijn tas. Af en toe klets ik wat met mijn bakens in de nacht (en ochtend, middag en avond) op de fiets Rina en Hermien, twee oude gedienden binnen Dordtse Klasse(n). Zij kennen de route van Parijs naar Rotterdam zo goed dat ze bijna geen Garmin meer nodig.

Het wordt langzaam steeds donkerder en kouder, toch blijf ik heerlijk lopen in mijn korte broek en shirt. Tussen 20.00 en 08.00 is ieder team verplicht om verlichte veiligheidshesjes te dragen. Dit jaar zijn wij gesponsord door de vader en moeder van Franske met nieuwe veiligheidshesjes. Franske is jarenlang mijn goede vriendin en tevens buurvrouw geweest tijdens mijn studententijd in Almere. Wij deelden een etage en waren praktisch huisgenoten. Zij overleed in 2014 aan kanker en zij is een van mijn motivaties om door te blijven gaan dit weekend.
Wat verder opvalt tijdens onze eerste shift is het enthousiasme van de andere teams. Overal langs de kant staan andere teams op elkaar te wachten om elkaar (na een afgesproken afstand, wij kozen voor 1km) af te lossen. Er is bijna geen team dat niet voor je klapt of je aanmoedigt als je langs komt lopen. Wat een bijzondere sfeer hangt er. Het wordt me al snel duidelijk dat er totaal geen wedstrijdelement aanwezig is. We hebben namelijk allemaal hetzelfde doel, namelijk zoveel mogelijk geld ophalen voor Stichting Roparun.

De kilometers gaan steeds makkelijker en de sfeer in het busje wordt steeds beter en beter. Ik besef al snel dat ik op dinsdag niet alleen spierpijn in mijn benen zal hebben van het lopen, maar ook in mijn buik van het lachen.

Inmiddels gaan we dieper de avond in en over de wegen in de heuvels van Noord-Frankrijk beweegt een lint van rode lichtjes. Wat een prachtig gezicht. Mijn collega Arie heeft zich in het donker inmiddels voorzien van een Efteling-paraplu waarvan de stok licht geeft. De stap van Mary Poppins naar Arie Poppins is snel gemaakt. Het wordt ons herkenningspunt aan de horizon. Het wordt in de avond steeds lastiger om te zien waar JOUW busje staat. Er staan er namelijk meerdere.

Arie Poppins

Rond 23.30 komen we aan bij de volgende bivakplaats waar team 2 ons aflost. De eerste shift zit erop en de spreekwoordelijke kop is er af. Nog 3 shifts te gaan en een gezamenlijk laatste stuk. Op dit moment valt het mij nog alles behalve tegen. Ik voel me goed en onwijs gelukkig. We stappen in het busje en rijden alvast naar de volgende bivakplaats waar wij kunnen rusten en wachten tot team 1 daar is. Dat duurt ongeveer 5 á 6 uur. De reistijd (van ongeveer een uur) moet daar nog van af.

Zondagnacht 15 mei, 04:30
“Jongens, wakker worden.. jullie hebben nog een half uur” krijgen we te horen van onze teamcaptain Marlou. Shit! Na heel lang woelen en niet kunnen slapen heb ik denk ik net een uurtje kunnen slapen. Het is onwijs afgekoeld buiten (rond de 3 graden). Na een korte massage staan we klaar en beginnen we aan onze tweede shift, de ochtend in.

Het is prachtig om de zon op te zien komen terwijl je met je passie bezig bent. Na een uurtje komt er een zogenaamde run-bike-run situatie. We naderen namelijk een stuk waar het busje niet mag komen. Met 3 lopers en 1 fietser gaan we dit stuk doen. De roulatie zal dit keer niet gaan vanuit het busje maar vanaf de fietsen. Terwijl de zon nog opkomt besluiten we dit stuk zingend te doen. “Het is een nacht” en “The Lion Sleeps Tonight” passeren de revue en er wordt uit volle borst meegezongen.

Voor mij is deze dag voor Franske. Bij de Think Ahead heb ik een shirt laten bedrukken met haar levensmotto, pieker niet, het loopt toch anders. Het is alsof ze meekijkt want de zon is niet weg te krijgen. De lange tights worden snel vervangen door een korte broek, en de zonnebril kan de rest van de ochtend opblijven. Wat ben ik toch een bofkont dat ik dit mag doen. En net als gisteren gaan de kilometers steeds makkelijker. Ik had rekening gehouden met een slijtageslag. Als wij aankomen bij de volgende bivakplaats, waar team 1 heeft mogen rusten, blijkt de plaatselijke boulangerie geplunderd. Er liggen heerlijke verse stokbroden, croissantjes en chocoladebroodjes. Ik blijk ineens toch onwijze trek te hebben en geniet van deze traktatie. Wij reizen daarna door naar onze bivakplaats, een sporthal waar wij de luxe hebben om te kunnen douchen!

Team 2 van Dordtse Klasse(n)

Zondagmiddag 15 mei 2016, rond 16.00
Het is weer tijd voor een wissel! Daarmee begint onze derde shift. Ik voel me nog steeds fantastisch. Her en der voel ik wel wat lichte pijntjes maar dankzij een fantastische massage van Yvonne kan ik er weer tegen aan. Onze shift begint met een saai stuk langs een provinciale weg, met daarin kilometers vals plat omhoog. De mooie dorpjes van Midden-Frankrijk zijn er niet meer. We zijn inmiddels in België en dat is te zien ook. Onze shift eindigt in Zele, een klein gehucht net ten zuiden van Antwerpen, maar wereldberoemd binnen de Roparun. Zele schijnt namelijk zo een ervaring te zijn dat veel Roparun-teams daar met zijn allen doorheen lopen.

Met links navigator Arie en rechts bestuurder Peter

Hoe dichter we bij Zele komen, hoe specialer wordt het. De nog kleinere dorpjes voor Zele lopen ook langzaam uit. In elk dorpje zitten mensen in hun versierde voortuinen en moedigen je aan. Hier en daar wordt er zelfs van alles uitgedeeld. Van de bevolking krijg je snoepjes, stukjes fruit, flesjes water en heel veel high-fives. Wat een beleving! Voor we Zele in gaan wordt er verzameld met team 1. We zien elkaar bij een wissel normaal gesproken maar een paar seconde en er wordt nu gebruik gemaakt om elkaar te omhelsen en te vragen hoe het gaat met de fysieke gesteldheid van iedereen. We lopen als groep Zele binnen en al gauw wordt duidelijk waarom Zele een begrip is binnen de Roparunwereld. Het hele dorp staat op zijn kop. Het thema is duidelijk ruimtevaart. Mensen zijn verkleed als ruimtewezens en ruimtemannen. Op het dorpsplein staat zelfs een gigantische raket.

In Zele loop je vertraging op in je gemiddelde tempo (iets wat overigens totaal niet erg is). De DJ draait ‘banaan’ van Jebroer (en andere) en het team gaat los. We hebben er net een shift van 70 kilometer opzitten, maar dat vergeet je al snel. Iedereen springt, stuitert en danst. In Zele worden we (lees: elk team) onthaald als Olympische kampioenen. Ik hou het bijna niet meer droog. Ook omdat ik net mijn vriendin heb gezien en heb kunnen kussen, die helemaal naar Zele is gereden met haar zus om ons een paar seconden te kunnen zien. Het is bizar dat al deze mensen er voor jou staan, om jou aan te moedigen voor wat je doet. Kippenvel in het kwadraat, met stiekem een klein traantje.

De doorkomst in Zele

Als wij Zele uitlopen vervolgt team 1 onze route richting Rotterdam. Net als gisteren gaan zij de (koude) nacht in. Wij tanken nog even goedkoop in België en gaan de Nederlandse grens over. In Putte hebben wij een wel heel rustig plekje gevonden als bivakplaats. Wij staan namelijk op de parkeerplek naast een begraafplaats. Of het de rust is weet ik niet, maar ik slaap zowaar 2,5 uur.

Maandagnacht 16 mei 2016, 04:30
Team 1 heeft ook de Nederlandse grens bereikt en het is weer onze beurt. Wie denkt dat je behalve andere deelnemers niemand meer tegenkomt heeft het goed mis. Alle dorpjes die je doorkruist zijn wakker. Ossendrecht, Hoogerheide, Bergen op Zoom, Halsteren, Dinteloord… overal staan mensen je aan te moedigen. Het zal ongetwijfeld liggen aan het gebrek aan slaap, maar ik moet veel moeite doen om deze prikkels niet in tranen om te zetten. We zitten inmiddels in een hele lange run-bike-run van 45 kilometer. Dat betekent dat we het best lang moeten doen zonder busje om in uit te rusten. We hebben wel eten en drinken mee, maar nodig hebben we het eigenlijk niet. In elk dorp krijg je van alles. Broodjes ei/ham, beschuit met muisjes, bananen/geschilde kiwi’s/ontkroonde aardbeitjes, koffie en thee. Ik maak heel wat kilometers op een veel te kleine vouwfiets. Ik voel me als een circusbeer op een driewieler. Ik krijg veel commentaar van teams die ons passeren (snellere teams starten namelijk later vanuit Parijs, zodat de aankomst op de Coolsingel zo gelijkmogelijk is) dat ze respect hebben dat ik het met mijn bijna 2 meter volhoud op dat kleine vouwfietsje. Ach, we fietsen gelukkig rustig en ik ben blij als ik weer aan de beurt ben mag lopen.

De doorkomst in Ossendrecht

Maandagmorgen 16 mei 2016, rond 10:30
We komen aan in Dintelmond, een wisselplaats van de Roparun organisatie. Hier mag team 1 nog een stukje Run-Bike-Run doen van 20km richting Klaaswaal vanaf waar wij met het gehele team de allerlaatste loodjes volmaken. In Dintelmond laten we echter perongeluk een van onze teamcaptains op een Dixi achter en rijden met alle campers en busjes weg. Hilariteit alom, al is het ook meteen een bevestiging van hoe goed de sfeer binnen het team is. In plaats van irritaties door vermoeidheid wordt er vooral om gelachen. Heel veel gelachen.

Maandagmiddag 16 mei 2016, tegen 12:00
In Klaaswaal sluiten we aan bij team 1 en de laatste run-bike-run naar de Coolsingel wordt ingezet. We zijn nu met 8 lopers en het is nu ook duidelijk dat je eigenlijk nog maar een paar keer hoeft te lopen. De andere kilometer leg je fietsend af. Ondertussen heb je alle tijd om bij te praten met het andere team.

De laatste kilometers werden ook glimlachend afgelegd

Voordat we Rotterdam bereiken wacht ons nog een behoorlijke pukkel, de Heinenoord-tunnel. Een laatste klap voor vrijwel elk team. Maar na deze col van de buitencategorie is het echte zware werk dan ook wel gedaan. Terwijl in de Heinenoord-tunnel nog een wissel plaats vindt bij lopers, fiets ik omhoog om snel nog wat kleding uit te trekken. Het is ineens een stuk warmer geworden en ik hou het niet meer.

Maandagmiddag 16 mei 2016, 14:30
We rijden Rotterdam in. De Coolsingel kunnen we al bijna ruiken. Ik mag nog 1 keer lopen en een paar honderd meter voor de tijdsregistratiefinish vindt de laatste wissel plaats. Janate loopt langs het laatste checkpoint en iedereen stapt van de fiets af. Vanaf dan is het eigenlijk gedaan. Je bent er. Alleen de Erasmusbrug nog over wandelen, de straat uit en dan loop je zo de Coolsingel op waar de ‘echte’ finish staat. Vlak voor de Coolsingel is de groep compleet met bestuurders, catering en verzorgers. Felicitaties worden vanaf dit moment ook uitgewisseld. Een gevoel van trots valt over mij heen. Ik heb het gehaald en ik kan nog steeds lopen ook!

Eenmaal op de Coolsingel aangekomen is er een beveiligde fietsenstalling. Vanaf daar leggen we de laatste paar honder meter wandelend af. Om de 10 meter staan we een paar minuten stil, omdat er omstebeurt wordt gefinisht. Het geeft mij genoeg tijd om te kletsen met mijn vrienden die helemaal vanuit Almere en Lelystad naar Rotterdam gekomen zijn om mij te zien finishen. Zij voorzien mij van een prachtige, met helium gevulde unicorn-ballon. Van mijn vriendin krijg ik een mooie helium-ballon in de vorm van een beker. bij mijn vriendin staat ook mijn trotse moeder met een vriendin en mijn schoonouders. Als ik afscheid neem en weer richting mijn team loop krijgen de tranen toch de overhand. Ik ben trots, heel erg trots dat ik heb mogen doen. Trots dat ik mensen mag helpen met de verschrikkelijke ziekte kanker.

Na onze finish mogen we onze medaille in ontvangst nemen. Het is absoluut niet waar je het voor gedaan hebt, maar wat ben ik er blij mee.
Als snel gaan we terug naar de campers en busjes. Daar worden de fietsen ingeladen en rijden we terug naar Dordrecht, onze ‘allerlaatste’ bivakplaats. Terug naar HQ. Daar staat een team van toppers klaar dat ons vervoer schoonmaakt, zodat wij alleen maar onze spullen hoeven te verzamelen en naar huis kunnen voor een verdiende nachtrust. Ik probeer thuis nog gezellig te zijn, maar om 21:30 gaan de luiken echt dicht. Voldaan en trots ga ik naar bed. Morgen staat me namelijk een lange dag te wachten. Ik sta dan gewoon weer voor de klas en we worden verwend omdat er in de avond ook nog eens oudergesprekken gepland staan.

Bierrrrr!

Het was een avontuur om nooit te vergeten. Het Roparun-virus heeft toegeslagen. En volgens mij is er maar één medicijn en dat is meer Roparuns uitlopen. Ik weet dus al wat ik doe met Pinksteren 2017.

Ik wil graag iedereen bedanken van Dordtse Klasse(n). Alle lopers en fietsers van team 1 en 2, maar ook de mensen van de catering: Kim, Kitty en Marlou. Bedankt voor alle goede zorg! De masseurs Yvonne en Wim, zonder jullie had ik de Coolsingel nooit gehaald! Ferry voor alle prachtige foto’s, Math voor het hobbelige ritje ene je heerlijke nuchterheid, Erik voor je fijne woorden, Danielle bedankt dat ik je kussen mocht gebruiken! Peter voor de veilige kilometers tijdens onze shifts en je humor die precies overeenkwam met die van mij en natuurlijk mijn maatje Arie (Poppins) voor zijn navigatiekunsten. Alsof je het al jaren deed.

May 18, 2016May 18, 2016 by cosmoloopt Categories: Uncategorized 4 Comments