Iron Man Vichy 70.3

Eind vorig jaar besloten Leonie en haar vriendin Valery zich in te gaan schrijven voor een halve triathlon. Als ik het leuk vond, mocht ik ook mee. Nou stond een halve triathlon eigenlijk pas op de planning voor 2019, maar met een marathon in het vooruitzicht was het op dat moment nog niet eens zo een heel gek idee. We zouden dan wel een IRON MAN 70.3 doen ergens in het buitenland. Dat maakte het alleen maar nog leuker om naar uit te kijken. Het werd uiteindelijk (in verband met vakanties waar ik als leerkracht aan gebonden ben) Vichy (FR), in de laatste week van de zomervakantie.

Na een turbulente heenweg met een pinstoring bij de tankstations rondom Parijs, daardoor een lege accu en een toevallige Renault garage om de hoek komen wij rond 22:00 aan bij ons hotel.

Vrijdag 24/08
Na een bezoek aan de plaatselijke boulancherie voor een ontbijtje (je bent immers toch in Frankrijk) lopen wij naar het Iron Man startterrein om ons aan te melden en ons startnummer op te halen. Vanaf het hotel is het een loop van een half uurtje dat grotendeels over een deel van het hardloopparcours gaat.

Bij het aanmelden krijgen we een hippe IRON MAN VICHY 70.3 rugtas. De inschrijving mag wat kosten (250 Euro), maar dan krijg je ook wat.

Na het aanmelden is het tijd om onze fietsen en hardloopspullen alvast in te leveren. We krijgen drie tassen. In de blauwe tas moeten we alle spullen doen voor het fietsen (helm, handschoenen, fietsschoenen, etc) en in de rode tas doen we onze hardloopspullen. De witte tas gebruik je om je ‘streetwear’ spullen in te doen waarin we op race day aankomen. Deze tassen lever je na elke wissel in bij een medewerker en na afloop krijg je al jouw tasjes terug. De fiets moet ook alvast in de wisselzone worden geplaatst. In dit deel mag alleen je fiets staan. De blauwe en rode tassen hang je in een andere zone. Nu is het tijd voor pasta! We Googlen en vinden een tentje waar we vanaf 19.00 een hapje kunnen eten. Om 21.00 liggen we in bed, want de wekker gaat al om 04.15.

Zaterdag 25/8 RACE DAY!
Dat de wekker al om 04.15 staat heeft alles te maken met dat de zwemstart voor de recreanten om 07.00 is. We moeten nog uitchecken bij het hotel en uiteraard zonder fiets (die staat immers al in de wisselzone) is het nog een goed half uur lopen naar het startterrein.

Terwijl we naar het startterrein lopen is het nog pikkedonker buiten. We beginnen ons een beetje af te vragen of het nog wel licht gaat worden tegen de tijd dat we gaan zwemmen. Uiteindelijk wordt het, net op tijd, rond 06:30 steeds lichter en lichter. Terwijl de pro’s zich klaar maken voor hun zwemstart (start 06:50) breng ik mijn bidons naar mijn fiets, geef ik mijn witte streetwear tas af en zoek ik het startvak dat past bij mijn geschatte zwemtijd. Leonie, Valery en ik staan bij het vak tussen de 48 en 55 minuten. Dat zou goed te doen moeten zijn. Vanaf 07.00 mogen er elke 7 seconde, 6 triatleten het water in. (rolling start)

Zwemmen
Rond 07.35 zijn wij aan de beurt. (Inmiddels zijn er al mensen aan het fietsen) Omdat de start gemixt is besluiten Leonie en ik om deze halve triathlon vandaag helemaal samen te gaan doen. We springen het water in en beginnen aan onze 1900 meter in de Lac d’Allier. Het water heeft een erg aangename temperatuur. Warmer dan de buitentemperatuur op dat moment zelfs. Het is een lange sliert van zwemmende mensen. Na 200 meter besluiten we om een treintje te maken in het water. Ik zwem voorop. Leonie en Valery gaan achter elkaar achter mij aan zwemmen om zo te kunnen profiteren van mijn stroming. Het zwemmen gaat best voorspoedig. Het enige lastige zijn de mensen om ons heen die níet kunnen zwemmen. Mensen zwemmen diagonaal tegen je aan zonder te kijken waar ze heen borstcrawlen. Heel irritant. Binnen het half uur zijn we bij het 1000 meter-punt en de gevreesde cut-off time van 1:10 lijken we makkelijk te kunnen halen. Je zal er maar worden uitgehaald omdat je nét te langzaam zwemt. De laatste 900 meter zwemmen we lekker door en komen met 53 minuten het water uit. Ruim op tijd. We halen ons blauwe tasje van het rek (keurig op nummer) en trekken onze fietsspullen aan.

Fietsen
Op onze fietsschoenen met plaatjes ‘rennen’ we naar onze fiets. Het is niet alleen best een stuk lopen naar de fiets (op zo een groot evenement staan er natuurlijk behoorlijk wat fietsen) maar ook het punt waar je op je fiets mag stappen is nog best een stukje hobbelen. Valery beschikt niet over een trisuit en zegt ons vooruit te gaan. Ze zou ons later wel weer inhalen.

Ik stap iets eerder op de fiets dan Leonie en na een minuut hoor ik Leonie achter me roepen dat ze er is. We moeten wel in de gaten houden dat we niet stayeren, want dat wordt bestraft met een 5 minuten time penalty. Na één kilometer ben ik Leonie echter kwijt. Ze blijkt schakelproblemen te hebben gehad bij het eerste klimmetje. In een rustig tempo van 20km/u trap ik door tot ik weer teken van leven zie van mijn Iron Lady (to be). Na 5 kilometer komen we elkaar weer tegen en vervolgen we onze weg. Het is niet bepaald warm. Met een nat trisuit en een droog jasje erboven heb ik het nog best fris.

Het fietsparcours met rechtsonder hoogteprofiel (openen in nieuw venster voor volledige grootte)

Dat Iron Man niet zomaar een organisatie is (waar je een behoorlijke smak geld betaalt voor deelname) blijkt al uit het fietsparcours. Tijdens de tocht van 90km zijn er drie aid stations. Bij deze aid stations staan vrijwilligers klaar met: water, sport drank (in bidon), cola (in bidon), bananen (gehalveerd), gels en bars.

Bij 53km (aid station 2) is voor mij een sanitaire stop nodig. Ik maak namelijk nog wel eens de fout om te weinig te drinken. Als je wel genoeg drinkt, moet dat er ook weer eens uit natuurlijk. Valery heeft ons inmiddels bijgehaald en na een stuk samen gefietst te hebben gaat zij alleen voor ons uit verder

Voor Leonie wordt het vanaf dit punt wat zwaarder maar we knokken ons er samen doorheen. Ik zal haar bij het hardlopen immers weer hard nodig gaan hebben. De eerste 70km zijn per saldo bergop, daar ligt het hoogste punt (150 meter hoger dan de start). En zeker de klim op 70km is een enorm pittige. Kleinste blad voor, grootste blad achter en nog sta je bijna stil. Vanaf dit punt is het in principe bergaf. Vooral het stukje bergaf in de laatste kilometers zijn heel steil. Hier haal ik bij de afdaling 55km/u. Het fietsen gaat mij redelijk goed af. We klokken uiteindelijk 24 km/u gemiddelde snelheid op de tocht van precies 90km.

Hardlopen
Onder luid gejuich worden we ontvangen door mensen langs de kant. Ik zet mijn fiets neer en hobbel naar de tasjes. In de transitiezone komen we Valery weer tegen. Na onze schoenenwissel rennen we naar het loopparcours. We gaan, ongemerkt, zo hard van start dat we Valery achter ons laten.

Het loopparcours bestaat uit twee rondes van ruim 10km rondom het water waar we net in zwommen. Tijdens een ronde passeer je aan het begin en eind twee bruggen die versierd zijn met alle vlaggen van de Europese Unie. Iets voorbij halverwege elk rondje duik je het centrum in voor een klein rondje voor het Vichy opera gebouw. Verder loop je vooral langs het water.

Ook hier blinkt de organisatie weer uit. Elke 2km staat er namelijk een verzorgingspost. Deze zijn zelfs nóg uitgebreider dan tijdens het fietsen. Bij deze verzorgingsposten kan je kiezen uit water, water met zout en mineralen, sportdrank, cola, fruit, gels, bars en gezouten koekjes (Tuc). Ook staan er bij sommige punten vrijwilligers met een tuinslang om je te besproeien. Heerlijk, want ondanks dat er regen is voorspeld is de zon doorgebroken en wordt het best warm.

Mijn verwachting vooraf was dat ik voor het 5km punt al zou instorten en mijn halve marathon zou moeten opdelen in een afwisseling tussen rennen en wandelen. Tegen mijn verwachting in gaat het tot 8,5km hartstikke goed. Het is echter een klein steentje in mijn schoen dat spelbreker is. Veel van het parcours gaat namelijk over paden met zand, grind of steentjes.

Na dat het steentje uit mijn schoen is merk ik wel dat het steeds lastiger wordt om het tempo te kunnen vasthouden. Het eerste rondje afmaken gaat nog goed. Tijdens het eerste rondje loop je langs de start en terwijl er voor ons al iemand finisht moeten wij links van de finishboog ons rondjebandje ophalen. Vanaf hier wordt het een stuk zwaarder. Vanaf hier weet ik ook dat ik Leonie hard nodig ga hebben om mij er doorheen te slepen. Ik ben toch heel erg blij dat we dit hele avontuur sámen zijn aangegaan.

Bij de eerste verzorgingspost (die trouwens ook is voorzien van een tentje met bekers Red Bull) maken we nog even een sanitaire stop en vervolgen onze route. De laatste 10km moet ik echter opdelen in losse stukjes, want de finish ga ik in één stuk rennen niet meer redden. In stukken van anderhalve kilometer komen we steeds dichter bij de finish. Vanaf dit punt besluit ik een beetje van mijn inschrijfgeld terug te verdienen. Als een echte Hollander neem ik alle gels en bars aan die ik aangeboden krijg bij de verzorgingsposten en stop ze in de achterzak van mijn trisuit.

Op de laatste kilometers komen we veel deelnemers tegen die al gefinisht zijn en alweer terug naar hun hotel aan het lopen zijn. Van hen krijgen we nog veel aanmoedigingen, want zij zien dat wij (oke, vooral ik dan) het heel zwaar hebben.

Het parcours is overigens niet helemaal 21.1km, want als we het 20km punt passeren zijn we alweer terug op het startterrein. Nog een paar honderd meter zijn we verwijderd van de finish. Leonie pept me nog één keer op en dan rennen we, hand in hand, met alles wat we nog hebben richting de finish terwijl de stadionspeaker onze namen omroept en de (nog) aanwezigen aanmoedigt om voor ons te klappen. Direct na de finish krijgen we een prachtige medaille omgehangen. Met recht en met afstand, de mooiste die ik bij elkaar heb gesport.

Eindtijd van Leonie en mij: 07.28:40

Direct bij de finish komen we Mark, de vriend van Valery, tegen achter de finishboog. Mark is een veel betere zwemmer dan wij zijn en was daarom begonnen in een veel snellere zwemgroep. Met Mark wachten wij op Valery. Wij waren Valery niet veel eerder nog tegengekomen onderweg op een stuk waar hardlopers in twee richtingen elkaar passeren. We wisten dus dat het niet lang meer kon duren voor zij ook zou finishen.

Een paar minuten na ons komt ook Valery over de finish. Na de nodige felicitaties lopen we terug naar de wisselzone om al onze spullen te verzamelen. Eerst mogen we ons finishers shirt op gaan halen. Helaas zijn alle XL’s al vergeven en moet ik het dus doen met een L, terwijl ik een XL besteld (en betaald) heb. Dan is er tòch nog een puntje van kritiek voor de zeurende Hollander. Daar blijft het bij, want ook de nazorg is verder meer dan prima te noemen. In de ruimte waar je ‘s morgens je witte streetwear bag kon achter laten is inmiddels een heus buffet uitgestald voor de hongerige triatleet. Donuts, koekjes, (koude) pizza, fruit, vers opgewarmde pannenkoeken en diverse dranken (waaronder bier van de tap. Maar dat is het laatste waar ik nu behoefte aan heb, haha.)

Met al onze spullen nemen we afscheid van Valery en Mark en fietsen wij terug naar onze auto die bij het hotel geparkeerd staat. Op naar de laatste etappe. Een 8-urige terugreis naar Nederland en dan slapen, heel veel slapen!

August 26, 2018August 27, 2018 by cosmoloopt Categories: Uncategorized 4 Comments