Iron Man Vichy 70.3

Eind vorig jaar besloten Leonie en haar vriendin Valery zich in te gaan schrijven voor een halve triathlon. Als ik het leuk vond, mocht ik ook mee. Nou stond een halve triathlon eigenlijk pas op de planning voor 2019, maar met een marathon in het vooruitzicht was het op dat moment nog niet eens zo een heel gek idee. We zouden dan wel een IRON MAN 70.3 doen ergens in het buitenland. Dat maakte het alleen maar nog leuker om naar uit te kijken. Het werd uiteindelijk (in verband met vakanties waar ik als leerkracht aan gebonden ben) Vichy (FR), in de laatste week van de zomervakantie.

Na een turbulente heenweg met een pinstoring bij de tankstations rondom Parijs, daardoor een lege accu en een toevallige Renault garage om de hoek komen wij rond 22:00 aan bij ons hotel.

Vrijdag 24/08
Na een bezoek aan de plaatselijke boulancherie voor een ontbijtje (je bent immers toch in Frankrijk) lopen wij naar het Iron Man startterrein om ons aan te melden en ons startnummer op te halen. Vanaf het hotel is het een loop van een half uurtje dat grotendeels over een deel van het hardloopparcours gaat.

Bij het aanmelden krijgen we een hippe IRON MAN VICHY 70.3 rugtas. De inschrijving mag wat kosten (250 Euro), maar dan krijg je ook wat.

Na het aanmelden is het tijd om onze fietsen en hardloopspullen alvast in te leveren. We krijgen drie tassen. In de blauwe tas moeten we alle spullen doen voor het fietsen (helm, handschoenen, fietsschoenen, etc) en in de rode tas doen we onze hardloopspullen. De witte tas gebruik je om je ‘streetwear’ spullen in te doen waarin we op race day aankomen. Deze tassen lever je na elke wissel in bij een medewerker en na afloop krijg je al jouw tasjes terug. De fiets moet ook alvast in de wisselzone worden geplaatst. In dit deel mag alleen je fiets staan. De blauwe en rode tassen hang je in een andere zone. Nu is het tijd voor pasta! We Googlen en vinden een tentje waar we vanaf 19.00 een hapje kunnen eten. Om 21.00 liggen we in bed, want de wekker gaat al om 04.15.

Zaterdag 25/8 RACE DAY!
Dat de wekker al om 04.15 staat heeft alles te maken met dat de zwemstart voor de recreanten om 07.00 is. We moeten nog uitchecken bij het hotel en uiteraard zonder fiets (die staat immers al in de wisselzone) is het nog een goed half uur lopen naar het startterrein.

Terwijl we naar het startterrein lopen is het nog pikkedonker buiten. We beginnen ons een beetje af te vragen of het nog wel licht gaat worden tegen de tijd dat we gaan zwemmen. Uiteindelijk wordt het, net op tijd, rond 06:30 steeds lichter en lichter. Terwijl de pro’s zich klaar maken voor hun zwemstart (start 06:50) breng ik mijn bidons naar mijn fiets, geef ik mijn witte streetwear tas af en zoek ik het startvak dat past bij mijn geschatte zwemtijd. Leonie, Valery en ik staan bij het vak tussen de 48 en 55 minuten. Dat zou goed te doen moeten zijn. Vanaf 07.00 mogen er elke 7 seconde, 6 triatleten het water in. (rolling start)

Zwemmen
Rond 07.35 zijn wij aan de beurt. (Inmiddels zijn er al mensen aan het fietsen) Omdat de start gemixt is besluiten Leonie en ik om deze halve triathlon vandaag helemaal samen te gaan doen. We springen het water in en beginnen aan onze 1900 meter in de Lac d’Allier. Het water heeft een erg aangename temperatuur. Warmer dan de buitentemperatuur op dat moment zelfs. Het is een lange sliert van zwemmende mensen. Na 200 meter besluiten we om een treintje te maken in het water. Ik zwem voorop. Leonie en Valery gaan achter elkaar achter mij aan zwemmen om zo te kunnen profiteren van mijn stroming. Het zwemmen gaat best voorspoedig. Het enige lastige zijn de mensen om ons heen die níet kunnen zwemmen. Mensen zwemmen diagonaal tegen je aan zonder te kijken waar ze heen borstcrawlen. Heel irritant. Binnen het half uur zijn we bij het 1000 meter-punt en de gevreesde cut-off time van 1:10 lijken we makkelijk te kunnen halen. Je zal er maar worden uitgehaald omdat je nét te langzaam zwemt. De laatste 900 meter zwemmen we lekker door en komen met 53 minuten het water uit. Ruim op tijd. We halen ons blauwe tasje van het rek (keurig op nummer) en trekken onze fietsspullen aan.

Fietsen
Op onze fietsschoenen met plaatjes ‘rennen’ we naar onze fiets. Het is niet alleen best een stuk lopen naar de fiets (op zo een groot evenement staan er natuurlijk behoorlijk wat fietsen) maar ook het punt waar je op je fiets mag stappen is nog best een stukje hobbelen. Valery beschikt niet over een trisuit en zegt ons vooruit te gaan. Ze zou ons later wel weer inhalen.

Ik stap iets eerder op de fiets dan Leonie en na een minuut hoor ik Leonie achter me roepen dat ze er is. We moeten wel in de gaten houden dat we niet stayeren, want dat wordt bestraft met een 5 minuten time penalty. Na één kilometer ben ik Leonie echter kwijt. Ze blijkt schakelproblemen te hebben gehad bij het eerste klimmetje. In een rustig tempo van 20km/u trap ik door tot ik weer teken van leven zie van mijn Iron Lady (to be). Na 5 kilometer komen we elkaar weer tegen en vervolgen we onze weg. Het is niet bepaald warm. Met een nat trisuit en een droog jasje erboven heb ik het nog best fris.

Het fietsparcours met rechtsonder hoogteprofiel (openen in nieuw venster voor volledige grootte)

Dat Iron Man niet zomaar een organisatie is (waar je een behoorlijke smak geld betaalt voor deelname) blijkt al uit het fietsparcours. Tijdens de tocht van 90km zijn er drie aid stations. Bij deze aid stations staan vrijwilligers klaar met: water, sport drank (in bidon), cola (in bidon), bananen (gehalveerd), gels en bars.

Bij 53km (aid station 2) is voor mij een sanitaire stop nodig. Ik maak namelijk nog wel eens de fout om te weinig te drinken. Als je wel genoeg drinkt, moet dat er ook weer eens uit natuurlijk. Valery heeft ons inmiddels bijgehaald en na een stuk samen gefietst te hebben gaat zij alleen voor ons uit verder

Voor Leonie wordt het vanaf dit punt wat zwaarder maar we knokken ons er samen doorheen. Ik zal haar bij het hardlopen immers weer hard nodig gaan hebben. De eerste 70km zijn per saldo bergop, daar ligt het hoogste punt (150 meter hoger dan de start). En zeker de klim op 70km is een enorm pittige. Kleinste blad voor, grootste blad achter en nog sta je bijna stil. Vanaf dit punt is het in principe bergaf. Vooral het stukje bergaf in de laatste kilometers zijn heel steil. Hier haal ik bij de afdaling 55km/u. Het fietsen gaat mij redelijk goed af. We klokken uiteindelijk 24 km/u gemiddelde snelheid op de tocht van precies 90km.

Hardlopen
Onder luid gejuich worden we ontvangen door mensen langs de kant. Ik zet mijn fiets neer en hobbel naar de tasjes. In de transitiezone komen we Valery weer tegen. Na onze schoenenwissel rennen we naar het loopparcours. We gaan, ongemerkt, zo hard van start dat we Valery achter ons laten.

Het loopparcours bestaat uit twee rondes van ruim 10km rondom het water waar we net in zwommen. Tijdens een ronde passeer je aan het begin en eind twee bruggen die versierd zijn met alle vlaggen van de Europese Unie. Iets voorbij halverwege elk rondje duik je het centrum in voor een klein rondje voor het Vichy opera gebouw. Verder loop je vooral langs het water.

Ook hier blinkt de organisatie weer uit. Elke 2km staat er namelijk een verzorgingspost. Deze zijn zelfs nóg uitgebreider dan tijdens het fietsen. Bij deze verzorgingsposten kan je kiezen uit water, water met zout en mineralen, sportdrank, cola, fruit, gels, bars en gezouten koekjes (Tuc). Ook staan er bij sommige punten vrijwilligers met een tuinslang om je te besproeien. Heerlijk, want ondanks dat er regen is voorspeld is de zon doorgebroken en wordt het best warm.

Mijn verwachting vooraf was dat ik voor het 5km punt al zou instorten en mijn halve marathon zou moeten opdelen in een afwisseling tussen rennen en wandelen. Tegen mijn verwachting in gaat het tot 8,5km hartstikke goed. Het is echter een klein steentje in mijn schoen dat spelbreker is. Veel van het parcours gaat namelijk over paden met zand, grind of steentjes.

Na dat het steentje uit mijn schoen is merk ik wel dat het steeds lastiger wordt om het tempo te kunnen vasthouden. Het eerste rondje afmaken gaat nog goed. Tijdens het eerste rondje loop je langs de start en terwijl er voor ons al iemand finisht moeten wij links van de finishboog ons rondjebandje ophalen. Vanaf hier wordt het een stuk zwaarder. Vanaf hier weet ik ook dat ik Leonie hard nodig ga hebben om mij er doorheen te slepen. Ik ben toch heel erg blij dat we dit hele avontuur sámen zijn aangegaan.

Bij de eerste verzorgingspost (die trouwens ook is voorzien van een tentje met bekers Red Bull) maken we nog even een sanitaire stop en vervolgen onze route. De laatste 10km moet ik echter opdelen in losse stukjes, want de finish ga ik in één stuk rennen niet meer redden. In stukken van anderhalve kilometer komen we steeds dichter bij de finish. Vanaf dit punt besluit ik een beetje van mijn inschrijfgeld terug te verdienen. Als een echte Hollander neem ik alle gels en bars aan die ik aangeboden krijg bij de verzorgingsposten en stop ze in de achterzak van mijn trisuit.

Op de laatste kilometers komen we veel deelnemers tegen die al gefinisht zijn en alweer terug naar hun hotel aan het lopen zijn. Van hen krijgen we nog veel aanmoedigingen, want zij zien dat wij (oke, vooral ik dan) het heel zwaar hebben.

Het parcours is overigens niet helemaal 21.1km, want als we het 20km punt passeren zijn we alweer terug op het startterrein. Nog een paar honderd meter zijn we verwijderd van de finish. Leonie pept me nog één keer op en dan rennen we, hand in hand, met alles wat we nog hebben richting de finish terwijl de stadionspeaker onze namen omroept en de (nog) aanwezigen aanmoedigt om voor ons te klappen. Direct na de finish krijgen we een prachtige medaille omgehangen. Met recht en met afstand, de mooiste die ik bij elkaar heb gesport.

Eindtijd van Leonie en mij: 07.28:40

Direct bij de finish komen we Mark, de vriend van Valery, tegen achter de finishboog. Mark is een veel betere zwemmer dan wij zijn en was daarom begonnen in een veel snellere zwemgroep. Met Mark wachten wij op Valery. Wij waren Valery niet veel eerder nog tegengekomen onderweg op een stuk waar hardlopers in twee richtingen elkaar passeren. We wisten dus dat het niet lang meer kon duren voor zij ook zou finishen.

Een paar minuten na ons komt ook Valery over de finish. Na de nodige felicitaties lopen we terug naar de wisselzone om al onze spullen te verzamelen. Eerst mogen we ons finishers shirt op gaan halen. Helaas zijn alle XL’s al vergeven en moet ik het dus doen met een L, terwijl ik een XL besteld (en betaald) heb. Dan is er tòch nog een puntje van kritiek voor de zeurende Hollander. Daar blijft het bij, want ook de nazorg is verder meer dan prima te noemen. In de ruimte waar je ‘s morgens je witte streetwear bag kon achter laten is inmiddels een heus buffet uitgestald voor de hongerige triatleet. Donuts, koekjes, (koude) pizza, fruit, vers opgewarmde pannenkoeken en diverse dranken (waaronder bier van de tap. Maar dat is het laatste waar ik nu behoefte aan heb, haha.)

Met al onze spullen nemen we afscheid van Valery en Mark en fietsen wij terug naar onze auto die bij het hotel geparkeerd staat. Op naar de laatste etappe. Een 8-urige terugreis naar Nederland en dan slapen, heel veel slapen!

August 26, 2018August 27, 2018 by cosmoloopt Categories: Uncategorized 4 Comments

Triathlon Series Rotterdam (1/4 afstand)

3 uur, 10 minuten en een beetje. Het is van de drie kwart triathlons die ik nu gedaan heb, de langzaamste. Zo een 6 weken geleden haalde ik in Breukelen nog een tijd van 2 uur en 49 minuten. Nu was ik dus (weer) 20 minuten langzamer. Ongeveer dezelfde tijd als twee jaar terug, tijdens mijn debuut op deze afstand. Maar met een Roparun nog in de benen (slechts twee weken terug) en de warmte zat er vandaag niet meer in dan dit.

De voorbereiding
In Breukelen stond de wekker om 05.00. Ik moest mij toen melden om 07.00, want om 08.00 zou ik starten. Het was toen ook nog een goed uur rijden. Voor de Triathlon Series in Rotterdam hoefden we maar een half uurtje te rijden en zou ik starten om 15.00. Een stuk later. Hierdoor kon ik gewoon gaan slapen zonder wekker. ‘s morgens mijn spullen pas inpakken, banden oppompen en zelfs nog een potje Fifa spelen en samen met Leonie een serie verder kijken op Netflix.

Rond 13.45 parkeren wij de auto en lopen Leonie en ik met onze fietsen (en spullen) richting de accommodatie waar de Triathlon Series Rotterdam (voorheen Triathlon010) plaats vinden. We halen ons startnummer op, plegen nog even een zenuwenplasje en gaan meteen de eerste uitdaging aan; het plakken van het zadelpennummer. Na een paar minuten zit mijn startnummer enigszins netjes vast aan mijn zadelpen. Op naar Park Fermé! (of gewoon wisselzone) Omdat Leonie en ik dit keer in dezelfde serie mogen starten kunnen wij de fietsen naast elkaar neerzetten. We krijgen een plekje toegewezen en zetten alles klaar.

Een handdoekje op de grond, zo kan ik meteen mijn voeten drogen.
Fietsschoenen alvast opengemaakt, met de sokken in de juiste schoenen.
Aan mijn fiets hang ik: mijn startnummerband met startnummer, helm, handschoenen en fietskleding.
Mijn hardloopkleding en opengemaakte hardloopschoenen leg ik iets verder naar achter.

Je wordt hier naar verloop van tijd best handig in en in no-time heb ik eigenlijk alles klaar staan. We hebben nog 45 minuten voor de start en we besluiten alvast richting de zwemstart te lopen. Daar zien we nog net de vader van een van de kinderen uit mijn klas finishen (sprint afstand) en na een praatje is het tijd voor ons om ons te gaan mengen in het deelnemersveld.

Mijn spulletjes, met links die van Leonie

Zwemmen
Sta je dan, in je watermeloentjeszwembroek, tussen de grote aantallen wetsuits en triathlonpakken. Gelukkig ben ik in vergelijking met twee jaar geleden nu niet slechts een van de twee zonder wetsuit, maar zie ik om mij heen nog wel meer in ‘slechts alleen een zwembroek’. We krijgen te horen dat de start 5 minuten vertraagd is en na een korte briefing mogen we het water in. Het is net als twee jaar geleden een zwemmende start (een start vanuit het water), maar met als grootste verschil dat de plek van de start is veranderd en we daardoor vlak langs de kant starten. Het water is heerlijk (!) en een wetsuit lijkt mij op dit moment eerder een last dan hulp.

Als het startschot klinkt zwemt het deelnemersveld richting de eerste boei, waar we omheen moeten zwemmen. Het deelnemersveld lijkt dit jaar veel groter te zijn dan twee jaar terug. Toen bestond een heat uit 100 deelnemers. Dat zijn er nu veel meer. (Zie mijn startnummer 6105, serie 6 – deelnemer 105.) Ik doe eigenlijk alles in de schoolslag. Ik kan op deze manier het tempo van een groepje borstcrawlende mensen voor me prima bijhouden en het kost me weinig energie. Vervelend is wel dat je af en toe door best wel wat waterplanten heen moet zwemmen. Soms komen ze om je armen, of zelfs nek te zitten. Maar meer last dan een tijdelijke smetvrees heb je er ook niet van.

Al vrij snel ben ik bij het bruggetje, wat betekent dat ik nog maar zo een 250 meter hoef? Ik krijg nog even een binnenpretje omdat ik op deze plek, twee jaar terug, iemand keihard zag afslaan en zo het riet in zag zwemmen. Nog één boei omzwemmen en dan kan ik het water alweer uit. Op mijn horloge klok ik, eenmaal uit het water, voor het zwemonderdeel: 23 minuten en 43 seconden. Niet slecht. Hiermee kan ik het limiet van 1.10 voor Vichy (op iets minder dan dubbel deze afstand) makkelijk halen.

Het volledige parcours van de Triathlon010

Fietsen
Op naar de wisselzone voor het fietsen. Het blijft lastig om te rennen na het zwemmen en mijn hardlooppas zal er vast grappig uitgezien hebben. Eenmaal bij mijn plekje droog ik me zo snel mogelijk, zo veel mogelijk af. halfnat trek ik mijn fietsbroek aan, wurm ik mij in mijn sokken (best lastig) en na mijn fietsschoenen, handschoenen en fietsbril (snelle planga!) zet ik mijn helm op voor ik mijn fiets pak. Met de fiets aan de hand, want je mag in de wisselzone niet fietsen. Eenmaal voorbij de balk, klik ik best snel in en ga ik op weg. Zwemmen is niet mijn sterkste onderdeel, maar fietsen kan ik best prima.

Leonie heeft mij inmiddels ingehaald. Omdat zij een triathlonpakje heeft kunnen lenen van iemand uit ons Roparun-team was haar wissel veel sneller dan die van mij. Ik kwam eerder het water uit, maar ging pas later op de fiets. Misschien is zo een triathlonpakje voor mij ook zo gek nog niet?

Tijdens het fietsen maak ik best wat tijd goed. Ik fiets met een gemiddelde van 30,3 km/u en haal onderweg best wat mensen in. Dat geeft toch wel een gaaf gevoel. Ik word ook wel ingehaald maar eigenlijk alleen maar door de koplopers die me soms razendsnel voorbij gaan.

De eerste twee rondjes (van 10,5km) gaan lekker, maar tijdens het derde rondje lijkt de wind opeens een stuk sterker te worden. De stukken met tegenwind zijn nu echt wel pittig. Toch probeer ik door te zetten. Ik doe het wat rustiger aan op de stukken met wind mee, zodat ik op de stukken met tegenwind wat gas bij kan geven. Desalniettemin zijn de laatste twee rondes best pittig en ik voel dat dit mij best veel energie kost. Maarja het gaat wel lekker.

Hardlopen
Vlak voor ik na mijn vierde rondje weer bij de wisselzone ben, schuif ik een gelletje naar binnen, zodat ik tijdens het hardlopen niets meer hoef mee te nemen. Het omkleden gaat, naar mijn gevoel, best snel. Schoenen uit, fietsbroek uit, hardloopkleding aan, alles aan de kant gooien, schoenen aan en weg!

Een beetje als Bambi strompel ik richting de blauwe brug die over het fietsparcours heen gaat en kom op het hardloopparcours. Hier mogen we 3 ontzettend saaie rondes lopen langs de roeibaan. Of nouja rondes? Het is een fietspad met pylonen in het midden waar je heen en weer moet lopen. Aan de ene kant en aan de andere kant, jawel weer terug. En dat drie keer. Twee jaar terug was het de organisatie niet gelukt om een parcours van 10km uit te zetten (bijna 11), maar dit jaar ging dat gelukkig wel goed. (Wat de prestatie van dit jaar eigenlijk alleen nog maar teleurstellender maakt).

Wat het lopen in vergelijking met Breukelen zo vreselijk zwaar maakt vandaag is mijn grote vriend, de zon. Met een starttijd van 15.00 hebben we flink wat zonuren te pakken en geen enkel deel van het parcours is overdekt. Niet bij het loopparcours, en ook niet bij het fietsparcours (Ok, behalve dat stukje onder de loopbrug door dan.) Die warmte begint me echt weer op te spelen en ik weet na 500 meter lopen al dat dit de langzaamste 10 kilometer ooit uit mijn carrière gaat worden.

In mijn eerste ronde zie ik Leonie passeren op de fiets. Zij is ook klaar met het fietsen en ligt niet eens zover achter mij op het parcours. Voor mij is het dan al een run-walk-run geworden. Een uit-de-kluiten-gewassen training voor de avondvierdaagse volgende week. Mede door de warmte en de Roparun van twee weken geleden willen de benen gewoon niet meer. Dan maar de finish halen en hopen dat ik in ieder geval niet mijn langzaamste kwart triathlon ooit klok vandaag. Helaas is dat mij nét niet gelukt.

Op het loopparcours zie ik meer mensen die moeite hebben met de zon. Los van de mensen ‘die erop zitten’ en me als een malle voorbij rennen zie ik veel mensen in een moeizaam sukkeldrafje rennen of net als ik er een run-walk-run interval van maken.

Alle hulde vandaag voor de vrijwilligers van de verzorgingspost op het loopparcours. Daar staan vier jongeren water en sponzen uit te delen. Vooral een van de jongens zorgt er goed voor dat we allemaal verkoeling krijgen. Hij rent met je mee, of je tegemoet om zoveel mogelijk sponzen kwijt te kunnen. Zowel bij het passeren op de heen, als op de terugweg.

Op de laatste terugweg word ik ingehaald door een dame, die me aanspoort om het laatste stukje tot de finish nog even in te zetten. Ik had sowieso al bedacht dat ik niet wandelend over de finish wilde gaan, maar haar woorden “Als ik mijn spons met jou deel, loop jij dan met me mee tot de finish?” helpen wel om nog iets eerder de ‘eindsprint’ in te zetten.

Met 3.10 en een beetje op de klok loop ik de finish over. De tijd boeit me inmiddels niet meer zo heel veel, dat ik het gehaald heb des de meer. Ondanks dat het niet helemaal naar wens ging, was het toch een goede training voor de 70.3 in Vichy (augustus dit jaar). Een aantal punten kan ik voor mezelf alvast noteren:

• Ik moet ook maar eens gaan kijken voor een trisuit. Het ziet er niet uit, maar het gaat me een hoop tijd en frustratie schelen.
• Meer trainen op wisselingen. Na het fietsen een stuk gaan rennen. Mijn lichaam er aan laten wennen dat het na het fietsen nog niet klaar is.
• Überhaupt weer meer gaan trainen. Na de marathon en de Roparun is mijn lijf er een beetje klaar mee, terwijl ik dat nog niet ben.
• Langzamer fietsen. Ik kan mijn krachten beter gebruiken tijdens het lopen. Voluit fietsen is leuk, maar niet als je daarna nog 10 kilometer moet hardlopen (of 21.1 in augustus).
• Meer drinken. Zeker op warme dagen

Nadat we onze spullen hebben opgeruimd in de wisselzone, lopen we terug naar de auto. Leonie voelde zich al niet lekker (een tekort aan zout) en eenmaal bij de auto aangekomen ga ik ook niet goed. Ik heb ineens erg veel last van hoofdpijn, misselijkheid, duizeligheid en ik heb het ontzettend koud. Dat terwijl het buiten niet te harden is. Ik besluit dat ik even in de schaduw moet gaan liggen voor we in de auto stappen om terug te rijden naar Dordrecht. Eenmaal thuis doet een maaltijd van restaurant De Gouden Boog en een flesje ijskoud water gelukkig een hoop goed.

Met gemengde gevoelens kijk ik terug op deze triathlon. Trots dat het weer gelukt is, maar jammer dat ik zo diep heb moeten gaan.

June 5, 2018June 6, 2018 by cosmoloopt Categories: Uncategorized Leave a comment

Roparun 2018

Eigenlijk is een Roparun niet in woorden te omschrijven. Het is een teamprestatie van heb ik jou daar en onderweg gebeurt er zoveel dat als ik ook maar een kwart van het weekend zou moeten beschrijven, jullie morgen nog aan het lezen zijn. Maar ga ik een poging doen om een Roparunweekend te beschrijven.

In 2016 liep ik voor het eerst mee met Dordtse Klasse(n) tijdens de Roparun. Dit jaar, 2018, deed ik voor de derde keer mee aan de estafette-loop van Parijs naar Rotterdam om geld in te zamelen voor mensen met kanker.

Net als vorig jaar zit ik in het subteam samen met chauffeur Peter en navigator (en tevens collega op mijn school) Arie. Op de weg worden we weer begeleid door de fietsers Rina en Hermien en in het busje zit ik ook dit jaar weer met mijn verlopen godinnen Naomi en Karoline. De enige verandering in ons busje dit jaar, is dat Didier is verhuisd naar het andere subteam en dat in zijn plaats mijn vriendin Leonie gekomen is. Zij maakt dit jaar haar debuut als Roparunner. In deze vertrouwde samenstelling hebben we vorig jaar een prachtige Roparun gehad en belooft dus ook veel goeds voor dit jaar.

Vrijdagavond 18 mei
De avond voor de start worden de busjes en campers klaargemaakt voor vertrek. Dat betekent dat o.a. de voertuigen worden beplakt met de officiële Roparun-stickers (zo zijn wij goed te herkennen) en de boodschappen en bagage ingeruimd worden. Als alles klaar voor vertrek is gaat iedereen snel naar huis om nog zo veel mogelijk slaap te pakken. Want tijdens de Roparun is de mogelijkheid tot slapen minimaal.

Zaterdagochtend 19 mei
Om 06.00 worden we weer verwacht op het parkeerterrein van basisschool Het Kompas, zodat we om 06.15 kunnen wegrijden richting Parijs. De reis naar Parijs duurt een paar uur. Onze start is om 15.42 en de planning is om ergens in het begin van de middag al op het startterrein te zijn zodat we in alle rust ons kunnen voorbereiden op de daadwerkelijke start.

De sfeer zit er in ons busje goed in. Peter verzorgd zoals gewoonlijk weer de muziek en achterin neem ik de rol van quizmaster op me. Bij de Action kocht ik een doosje met 50 algemene kennisvragen (al stond er 100 op de verpakking) en deze liet ik mijn teamgenoten beantwoorden. Wisten jullie bijvoorbeeld dat de letters in de snoepjes M&M’s staan voor Mars & Merrie? Nou, wij allemaal ook niet. Onderweg stoppen we eenmaal voor sanitaire behoeftes, cake en warme dranken.

Eenmaal op het startterrein aangekomen zoeken we een plekje en ga ik liggen voor een massage. Anders dan andere jaren is het aan mijn team om te starten. Daar waar wij in de vorige twee jaren juist het tweede team waren. Het is dus belangrijk om na zo een lange autorit de spieren goed los te hebben. De dames in mijn subteam hebben overigens bedacht dat ik de eerste loper mag zijn en dus de officiële start namens ons team mag gaan doen. De start van de Roparun is al een feestje op zich. Veel stuiterende vrijwilligers en deelnemers onder veel te slechte muziek (Helemaal naar de Klote van de Party Squad en de carnavalskraker Naar Links, Naar Rechts zijn enkele voorbeelden).

Als om 15.42 het startsignaal klinkt ren ik met twee andere lopers (team 062 en team 263) het startvak uit. Het eerste deel is run-bike-run (er mogen -nog- geen busjes op de route komen) en gaat dwars door een wat armer gedeelte van Parijs heen. Het is overigens prachtig weer, dat dan weer wel. Maar echt opschieten doet het nog niet. We staan meer stil voor stoplichten dan dat we kunnen rennen. Na een kilometer of 8 kunnen we weer wisselen vanuit het busje en al snel zitten we ook al in openere vlaktes. We hebben een etappe van +/- 50 kilometer voor de boeg, een kleintje. Makkelijk is deze echter niet, want we maken al snel behoorlijk wat hoogtemeters. Iets wat eigenlijk voor het gehele Frankrijk-gedeelte wel geldt. En ook wel hetgeen dat juist de eerste helft van de Roparun extra zwaar maakt.

Met enkele vertraging wisselen wij in Barbery, een heel pittoresk, Frans dorpje, met het andere subteam dat de avonduren ingaat. Ondertussen rijden wij naar de volgende stop want volgens de planning moeten wij rond 02.30 weer klaar staan om ons andere subteam weer af te lossen. Dat betekent snel wat eten en slapen.

Helaas zit eten er niet echt in. Mijn teamgenoten die het eten verzorgen vinden het niet nodig om een warme maaltijd klaar te maken (er moet dan een nieuwe zak open) en zonder een fatsoenlijke maaltijd gaan wij naar bed. Tot slot van ramp staat er naast ons een team dat blijkbaar denkt dat ze op een camping in Renesse staan. Tot in de late uurtjes wordt er hardop getetterd en gedaan. Ik pak deze nacht ongeveer een kwartiertje slaap.

Zondagnacht 20 mei
Ook het andere team heeft last van enkele vertraging als wij deze nachtetappe mogen aanvangen. Het is inmiddels kouder dan voorspeld (rond de 6 a 7 graden ipv de voorspelde 12) en er staat niet alleen een flinke, maar ook een behoorlijk koude wind vanuit het noorden. Oftewel, de gehele rit tegenwind. Pittig.

In de nacht lopen is zwaar, maar het blijft een genot om na elk stukje
deze vent te zien met lichtgevende paraplu.

Het lopen in de nacht is lastig. Naast dat je niet veel ziet is je lijf er ook niet aan gewend om echt midden in de nacht te hardlopen. Daarnaast merken we alle vier (de lopers) dat we (te) weinig energie in ons lijf hebben om echt te kunnen aanzetten. Wellicht was het toch verstandiger geweest om toch echt even te eten. Doordat het allemaal moeizaam gaat verliezen we meer tijd. Na ons volgende wisselpunt zijn we weer een half uur kwijt geraakt. Door onze relatief late start (gezien onze opgegeven gemiddelde snelheid) is er nu zelfs sprake van dat we het limiet van 19:00 in Rotterdam niet eens meer gaan halen en dus ook niet meer mogen finishen. De stress zit er wel een klein beetje in.

zondagmiddag 20 mei
De bewolking maakt langzaam maar zeker plaats voor de zon en terwijl onze cateraar Teus heerlijke eitjes staat te bakken lig ik bij Yvonne op de massagetafel. Massages zijn tijdens de Roparun echt on-mis-baar. Zonder onze twee kanjers Wim en Yvonne redden maar weinig lopers uit ons team de Frans/Belgische grens. Na de massage en eten duik ik in de camper om een uurtje te slapen. Meer tijd voor slaap is er helaas niet meer, want het andere team komt er straks weer aan.

Wij besluiten af te wijken van onze wissels na elke (ongeveer) 1000meter. Soms werden dit onverhoopt stukken van 1500 meter omdat het busje dan niet ergens kan stoppen. Wij spreken met elkaar (maar toch vooral met onze chauffeur Peter) af dat we stukken van 800 meter gaan lopen. Dat betekent dat we weliswaar vaker moeten gaan lopen, maar dat je dankzij de kortere stukken iets meer tempo kan gaan maken. De kortere stukken helpen! We gaan als de brandweer. In onze shift (in de brandende zon) die ons over de grens tussen België en Frankrijk leidt halen we een half uur in op onze prognose tijd. Daar waar we vannacht/vanmorgen nog een beetje in een dip zaten (moe en grauwige lucht) gaat het nu weer als een tierelier. Onderweg krijgen we wel nog een vervelende melding. Op de volgende bivakplek (bij een zwembad) mag alleen gedoucht worden als wij als team een gezamenlijk bedrag van €100,- betalen, daar waar we vorig jaar gratis gebruik mochten maken van de douche. Er word, uiteraard, besloten om dan maar niet te douchen. Het lijkt wel of er van boven iemand meekijkt en ons toch graag wil laten douchen, want met nog 5 kilometer tot de finish valt er een flinke regenbui. Natgeregend wisselen we met het andere team en rijden wij met het hele wagenpark richting Zele.

Want samen is alles leuker

Zondagavond 20 mei
Ook op het basiskamp heerst inmiddels minder stress. De opgelopen achterstand is inmiddels een stuk minder groot geworden. Ik duik meteen weer op de massagetafel van Yvonne (terwijl Leonie tegenover mij ligt bij Wim) zodat ik straks lekker ontspannen een pasta carbonara-maaltijd kan gaan eten en daarna kan gaan slapen. Deze nacht krijg ik het voor elkaar om zelfs twee uur te slapen.

Als we wakker worden gemaakt is er, bij mij, behoorlijk verwarring. Er is namelijk besloten dat we niet meer, zoals elk jaar, met beide subteams door feestdorp Zele zullen lopen/fietsen. De avond hiervoor werd er wel overlegd over met één team door Zele gaan, maar toen werd gezegd dat juist WIJ wél door Zele zouden gaan. Maar dat werd in eens omgedraaid. Dat betekent dat er voor ons team dus een leuke doorkomst wegvalt. Helaas zijn er voor ons sowieso al niet veel leuke doorkomsten in de planning.

Vlak na de doorkomst in Zele vindt de volgende wissel plaats met het andere team. Wij starten net als de vorige dat rond een uur of 02.30. Deze etappe, onze laatste volledige etappe, zal eindigen net na grensdorp Putte. Onderweg passeren we dan nog wel Antwerpen.

De stukken van 800 meter worden goed aangehouden en het tempo zit er weer goed in. Ook het andere team heeft weer aardig wat tijd van de prognose afgelopen en dat we ‘gewoon’ kunnen finishen, daar is nu geen twijfel meer aan. Bij het checkpoint krijgen we te horen dat we nog elf teams achter ons hebben lopen. Maar daar zitten ongetwijfeld nog wel een paar snelle teams tussen.

Met nog een 15 kilometer voor Antwerpen zien we rode lichtjes in de verte. Dat betekent dat we dichterbij een ander team komen. Er gaat een golf van opwinding door ons busje heen en de achtervolging wordt ingezet. Het blijkt een team te zijn uit (o.a.) Dordrecht waarvan een aantal deelnemers bekend zijn bij ons team. Het duurt niet lang voor we dit team hebben ingehaald. Al snel hebben we ook al een tweede team in de smiezen. Na de tunnel onder de Schelde door richting Antwerpen laten we dit team ook achter ons.

Antwerpen zelf is niet toegankelijk voor busjes en wordt daarom gedaan al Run-bike-run. Ik start met lopen in de tunnel en de andere lopers gaan mee op de fiets zodat we daar elke 800 meter weer kunnen wisselen. In Antwerpen is sinds dit jaar een steunpunt van de Roparun organisatie zelf, net zoals er in Bertry elk jaar een steunpunt is. Dit steunpunt is niet een groot plein, maar zijn allemaal kleine kraampjes verspreid door het centrum van Antwerpen heen waar o.a. koffie, snoep, fruit (ananas!) en drinken wordt uitgedeeld. Het run-bike-run gedeelte zou zo een 7 á 8 kilometer moeten duren, maar op de plek waar wij de busjes van andere teams zien zien wij ons busje nog niet. Wij besluiten hier niet op te wachten en trekken onze run-bike-run door. Als wij na een kilometer of 11-12 nog steeds geen teken van ons busje zien besluiten we contact op te nemen. Omdat ons tempo redelijk hoog ligt hebben we ons busje nét gemist. Vlak voor Putte komen wij weer samen met het busje en de laatste +/- 7 á 8 kilometer wordt er weer vanaf het busje gewisseld. Over de Nederlands/Belgische grens bij Putte en op naar het andere team dat niet veel verder op ons staat te wachten. We hebben wéér tijd van onze prognose af gelopen.

Maandagmorgen 21 mei
Na de wissel in Putte rijden wij door naar Dintelmond. Daar wisselen wij voor de laatste keer met ons andere subteam. We hebben dan niet echt meer een hele etappe, maar slechts nog een stuk van ongeveer 29 kilometer dat we als een grote run-bike-run zullen afleggen. Na uiteraard de goede zorgen van Yvonne (die nog even knuffelend met mijn maatje 48 op de foto gaat) en wederom een eitje van Teus tikken we snel het andere team af.

We waren er al van uit gegaan dat er voor ons geen doorkomsten meer inzaten. Dat er dan in Helwijk, Willemstad en Numansdorp nog een feestelijke doorkomst gepland staat, is dat een hele leuke bonus! Ik krijg onderweg zelfs nog ergens een ijskoud biertje aangereikt. Daar neem ik tijdens het rennen een slok van, maar het restant van het biertje verdwijnt toch echt in de berm (sorry!). Het is een dag waarop we sowieso goed moeten drinken. De flesjes water en Aquarius zijn niet aan te slepen en gaan erin als zoete koek (…). Er worden onderweg (onder andere door de organisatie van de Roparun zelf! Waarvoor hulde!) veel flesjes water uitgedeeld, omdat het zo ontzettend warm is. Ik sla geen enkel flesje af en zorg ervoor dat ik genoeg drink. Als ik zeg dat ik minimaal 12 flesjes drinken op heb gedronken dan is daar niks overdreven aan.

Passage over de Haringvliet (run-bike-run)

In Klaaswaal (Ok, Westmaas… Sorry Rina) voegt het andere subteam zich bij ons om het laatste stuk tot Rotterdam, net als alle andere jaren, als één grote groep af te maken. Er wordt afgesproken om iedereen 4 minuten te laten rennen. Dat betekent dat je na je eigen stukje zo een 28 minuten rust hebt (er zijn immers 8 lopers). Al is het nog best lastig om na 28 minuten op een veel te kleine fiets te hebben gefietst weer te moeten gaan rennen.

Onderweg wordt er een hoop gekletst tussen de twee subteams over de ervaringen van de Roparun. Ik ben vooral benieuwd naar de verhalen van Sasja (een andere debutant binnen ons team), over hoe zij de Roparun nou heeft ervaren.

Onderweg worden we nog verwend met de doorkomst in Oud-Beijerland. Wat een feest is het daar weer. De boulevard staat letterlijk VOL met mensen waardoor het bijna niet te doen is om er doorheen te fietsen/rennen. Mocht ik de Roparun niet meer gaan doen, dan weet ik in ieder geval wél waar ik hem ga bekijken.

De tijd en kilometers gaan snel. Voor we het weten zien we de skyline van Rotterdam al in de verte. Eerst nog door de Heijnenoord en dan eerst nog langs het Daniel Den Hoedt-ziekenhuis. Elk jaar weer een beladen moment.

Een paar meter voor de doorkomst bij het Daniel Den Hoedt-ziekenhuis stappen we, net zoals vorig jaar, af. In plaats van hardlopend/fietsend dit punt te passeren, wandelen we hier langs. Om mij heen zie ik veel tranen over de wangen van mijn teamgenoten rollen. Op de achtergrond galmt “Leef” van Dre Hazes jr. Op elke andere dag een schijtnummer dat ik het liefst nog met een baksteen af zet, maar op een dag als vandaag gaan de tranen er alleen maar harder van biggelen.

Maandagmiddag 21 mei
Rond half 6 ‘s (anderhalf uur voor het sluiten van de markt) passeren we de finish. Wat ons dan nog rest is de huldiging. We zetten onze fietsen in de bewaakte fietsenstalling en wandelen over de Willemsbrug richting Blaak. De Coolsingel wordt momenteel verbouwd en op de Binnenrotte vindt dit jaar de huldiging plaats. Om daar te komen moesten we nog een heuse speurtocht afleggen. Via de kubuswoningen en een binnenplein kom je uit bij de Markthal en voor ons ligt de finishboog voor de huldiging. De feestmuziek schalt uit de speakers en het laatste beetje energie wordt aangesproken om nog even één keer flink te stuiteren.

Blije, vermoeide eitjes

Elk team krijgt de aandacht die het verdient. Elk team krijgt een momentje om binnengehaald te worden. Daardoor duurt het nog zeker een uur voordat wij onze medailles krijgen en daarnaast de officiële Roparun-gerbera in ontvangst mogen nemen.

Na de finish wordt er nog een biertje gedronken en dan is het toch echt weer tijd om naar huis te gaan. Tijd om te eten, tijd om te slapen, maar toch vooral tijd… om te gaan douchen.

May 25, 2018May 28, 2018 by cosmoloopt Categories: Uncategorized Leave a comment

Doelen 2018

2017 was niet helemaal het jaar waar ik op had gehoopt. Vooral aan het begin van 2017 houd ik geen warme gevoelens over. Door ziekte miste ik namelijk een behoorlijk deel van de training voor de Rotterdam marathon en heb toen besloten dat ik de marathon in 2017 niet meer zou gaan lopen. De tweede helft was onder andere met Rocktober (3 halve marathons in een maand) een stuk beter en geeft een hoop vertrouwen voor 2018. Uiteindelijk liep ik in 2017 zes halve marathons en de Roparun.

In 2018 staat er al een hoop op de planning. 2018 moet echt een knaljaar gaan worden waarin ik mijzelf ga overstijgen.

Roparun
Met Pinksteren loop ik voor de derde keer mee tijdens de Roparun. Tijdens mijn eerste editie had ik een lichte blessure en een dag voor vertrek van de tweede werd ik ineens gegrepen door de griep. Mijn DNA ligt ongetwijfeld nog steeds ergens tussen Parijs en Rotterdam, want ik ben natuurlijk ‘gewoon’ gestart. In 2018 wil ik graag een keer zonder pijntjes of griep aan de start staan met het leukste team van de Roparun; Team 47 Dordtse Klasse(n).

Onze finish op de Coolsingel in 2017

Rotterdam Marathon
Zoals ik in de inleiding al schreef had ik dit jaar mijn tweede marathon moeten lopen. Het liep allemaal, helaas, toch even net wat anders. Dit jaar start ik wél in Rotterdam. Samen met mijn loopmaatje Michelle hoop ik op een tijd onder de 4:30. Dat zou opzich een realistische tijd moeten zijn.

In de voorbereiding gaat het me vooral om met veel plezier te lopen. Zo wil ik een keer de trein pakken naar Rotterdam Blaak om vervolgens hardlopend weer naar huis te gaan (Dordrecht). Ook doe ik samen met mijn loopmaatje Michelle mee aan de 30km van Schoorl en hebben we ons ingeschreven voor alle afstanden tijdens de CPC loop in Den Haag. Er staan al veel evenementen gepland die aardig wat stokken achter de deur zijn. Een soort van bos hout zeg maar.

Een overzicht van hardloopevenementen waar ik te vinden zal zijn:
11/02 Groeten uit Schoorl (30km)
11/03 CPC Den Haag (5km, 10, 21,1km)
25/03 Zandvoort Circuit Run (21,1km)
08/03 Rotterdam Marathon
19-21/04 Roparun
10/06 Almere City Run (21,1km)

De halve triathlon, Vichy 70.3
Veruit het meest kijk ik uit naar de maand augustus. Dan doe ik samen met mijn vriendin mee aan de halve triathlon in Vichy (Frankrijk). In 2016 deed ik al eens mee aan een kwart triathlon en ondanks dat het zwaar was, was dat me enorm goed bevallen. in 2018 ga ik dat naar een hoger niveau tillen, namelijk de halve afstand. De halve afstand is 1,9km zwemmen, 90km fiestsen en 21,1km hardlopen. Bij elkaar opgeteld een inspanning van (voor mij) minimaal 6 uur. Loodzwaar dus, maar wel een prestatie die voor mij nog hoger ligt dan het uitlopen van de marathon.

Inmiddels wordt er al flink gezwommen. Op het moment ben ik om de week te vinden in het zwembad om een uur banen te zwemmen. De 1,9km is me al een keer gelukt in 48 minuten. De frequentie van het zwemmen zal in het voorjaar wel worden opgeschroefd. Ook ben ik de trotse bezitter van een spiksplinternieuwe fiets. Een Sensa Trentino SL full Ultegra. De overstap naar een betere fiets met klikpedalen gaat hopelijk wat tijdwinst/energiewinst opleveren. Nu nog even wachten op de mooie droge dagen om die fiets flink te gaan inrijden. Er staan al behoorlijk wat ritjes in de planning.

Mijn nieuwe Sensa Trentino SL Full Ultegra (inmiddels voorzien van klikpedalen)

In de aanloop naar Vichy neem ik een paar triathlons in Nederland mee als training. De volgende triathlons staan sowieso op de planning, maar ik hoop deze lijst nog te kunnen uitbreiden.

05/05 Triathlon Breukelen (kwart afstand 1/40/10)
23/06 Triathlon Oud Gastel (derde afstand 1,3/60/14)
25/08 Iron Man Vichy 70.3 (halve afstand 1,9/90/21,1)

Mooie dingen om naar uit te kijken dit jaar. Dit is natuurlijk slechts een planning voor het eerste half jaar. In het tweede half jaar wil ik sowieso weer mee gaan doen aan onder andere de Drechtstadloop en de Breda Singelloop. Hopelijk zit er ook nog een mooie Rocktober in.

January 22, 2018January 22, 2018 by cosmoloopt Categories: Uncategorized Leave a comment

Triathlon010, kwart afstand

Onlangs schreef ik een blogpost waarin ik een aantal sportieve doelen stelde voor mijzelf. Een van deze doelen was het volbrengen van een achtste en kwart triathlon. Nadat er op RTL5 een programma ‘Real Men’ te zien was, over 4 te dikke couch potatoes die werden klaargestoomd voor een kwart triathlon, was er voor mij geen weg meer terug. Als zij het konden, dan moest het mij toch ook lukken? Met lopen loop ik immers al halve marathons en fietsen gaat me ook gemakkelijk af. Vorig jaar had ik de Triathlon010 (Rond de Willem Alexanderbaan ten noorden van Rotterdam, net onder zevenhuizen) ook al in het vizier, maar die kwam nu nog te vroeg. Dit jaar had ik mij ruim op tijd ingeschreven. Zondag 17 juli moest het dan gebeuren! De kwart afstand, want voor mijn gevoel zat er in de achtste te weinig uitdaging.

De voorbereiding
Qua lopen (10km) en fietsen (40km) heb ik genoeg ervaring, maar het zwemmen baarde mij nog wel zorgen. Sinds het behalen van mijn A- en B-diploma (>20 jaar geleden) heb ik niet vaak meer in het water gelegen. Toevallig was er een collega die zwemtraining geeft in het altijd pittoreske ‘s Gravendeel en die bood mij aan om een paar keer mee te komen zwemmen zodat hij mij kon helpen met het zwemmen. En omdat ‘s Gravendeel een aantal kilometer van Dordrecht ligt kon ik dit mooi koppelen aan fietstraining en het wisselen van disciplines. Iets met 2 vliegen en een klap. Nou hebben deze trainingen van mij nog niet de nieuwe Ranomi Kromowidjojo gemaakt. Ik heb wel het een en ander geleerd over zwemtechnieken waar ik op moet letten tijdens het om, zo veel mogelijk rendement uit mijn energie te halen.

Race day! 
Na een goede nachtrust opgestaan met lichte zenuwen. Zou ik het wel vol gaan houden? Richttijd voor mijn kwart triathlon ligt rond de 3 uur, maar zo lange tijd aaneengesloten sporten heb ik nog nooit gedaan. Vorige week reed ik mijn voorband nog lek tijdens een retourtje Breda (+/- 70km), dus ook zorgen over het materiaal. Ik had er na het lekrijden zowel voor als achter, binnen- en buitenbanden op laten zetten. Dus in principe zou dat goed moeten komen. En dan nog de kledingkeuze, ik had niet het fancy trisuit besteld, dus ik moet me veel omkleden. Met een tas vol kleding, drinken, gelletjes, en andere spullen die ik nodig zou hebben reizen mijn vriendin en ik naar de Willem-Alexander baan.

Bij aankomst worden we meteen getrakteerd op een flinke warming-up. Het parkeerterrein ligt op zo’n 2 á 3 kilometer van de start. Na een half uurtje lopen zijn we er en kunnen de voorbereidingen beginnen. Bij het ophalen van de startnummers hoef ik niet lang te wachten. Ik vul snel mijn bidons, beplak mijn fiets met mijn startnummer en lopen naar de wisselzone. Terwijl wij staan te wachten tot we de wisselzone in mogen om onze spullen klaar te leggen komt de wave voor ons net uit het water. Bijna iedereen die uit het water komt draagt een wetsuit en meteen beginnen de zorgen een beetje te komen. Een wetsuit had ik ook niet besteld, ik ga gewoon in een hardloopbroekje zwemmen. Pas na 30/40 mensen zie ik een enkeling in een zwembroek uit het water komen. Ok, ik ben gelukkig niet de enige.

Na dat het grootste gedeelte van de deelnemers uit het water is, mogen wij in een ander deel, onze fiets en andere spullen klaar leggen. Ik zorg dat alles zo overzichtelijk mogelijk klaar ligt. Ik leg een handdoekje op de grond zodat ik meteen mijn voeten droog kan maken na het zwemmen, mijn hardloopschoenen heb ik straks ook al aan tijdens het fietsen dus daar maak ik de veters alvast los van en leg ze klaar. In elke schoen gaat de goede sok zodat ik straks ook niet hoef na te denken over wat links en rechts is. Al mijn fietskleding hang ik over mijn fiets heen zodat ik dat meteen aan kan trekken. Na 5 á 10 minuutjes ben ik wel klaar, bekijk het nog even van een afstandje en dan loop ik rustig naar het fietsparcours waar de deelnemers achter elkaar langs komen fietsen.

Als het nog net iets meer dan 10 minuten tot de start is geef ik mijn shirt aan mijn vriendin, bevestig ik de MyLaps-chip om mijn been en doe ik mijn badmuts op. We krijgen nog een korte briefing van de wedstrijdleiding en dan mogen we naar de start zwemmen. Advies van de wedstrijdleiding was dat degene zonder wetsuit wachten tot vlak voor de start omdat het water net iets boven de 20 graden is. Ik kijk op mij heen en ik ben, ook hier, een van de weinige zonder wetsuit. Ik besluit hier positieve energie uit te krijgen door mezelf maar in te praten dat ik een bikkel ben dat ik dit zonder wetsuit ga doen. Met nog 2 minuten voor de start doe ik mijn zwembrilletje op en duik zonder na te denken het water in. Ok, het is de eerste meters even koud, maar daarna valt het mee. Het is eigenlijk best lekker water.

De start, zwemmen
Het is nog best een stukje zwemmen naar de start en om me heen hoor ik een paar mannen grapjes maken over dat we straks gewoon in één ruk door kunnen zodra het startschot is gegeven. Ik sluit ergens achteraan omdat ik van mijzelf weet dat ik geen snelle zwemmer ben en niet anderen in de weg wil zwemmen. Het startschot wordt gegeven en we zijn weg. Ik had mijzelf voorgenomen om in de borstcrawl te beginnen en daarna dat af te wisselen met schoolslag, maar omdat het nog zo druk is begin ik gewoon rustig met schoolslag. En af en toe maak ik een paar slagen borstcrawl om weer wat snelheid te winnen. Ik zwem lang in hetzelfde groepje en dat bevalt me wel. Ik wordt niet hard voorbij gezwommen (ook niet zo gek, want ik begon vrij achteraan). Doel is hier vooral om niet met krachten te gaan smijten. Ik merk dat ik met borstcrawl best wat vaart kan maken en doe dit elke minuut even kort. Hier en daar haal ik wel al een paar mensen in, wat toch motiverend werkt. Na 800 meter zwemmen neemt er iemand voor/naast mij een scherpte bocht linksaf (door zijn overgang naar borstcrawl) en eindigt bijna in het riet. Ik moet mijn best doen niet in schaterlachen uit de barsten. Na het laatste stukje klim ik het water uit en ren richting mijn fiets. Die eerste meters in de overgang van water naar vaste grond voelen heel gek. (eindtijd zwemmen 1000m: 00:25:07)

Fietsen
Volgens de officiële tijdswaarneming doe ik bijna 5 minuten over de eerste wissel. Maar dat maakt mij allemaal niet uit. Fietsen is misschien wel mijn sterkste onderdeel dus daar kan ik wel tijd op goed maken. Ik trek snel mijn zwembroek uit, droog mij even globaal af en trek mijn fietspak aan. Ik maak mijn voeten iets beter droog en doe de sokken en schoenen aan, helm op, handschoenen aan en ik ben er klaar voor. Met de fiets aan de hand ren ik naar de uitgang van het startvak. Eenmaal over de drempel spring ik op mijn fiets en begin aan mijn vier rondes van iets meer dan 10km per ronde. Ik wil rond de 30 km/u fietsen wat dus betekent dat ik iets meer mag doen dan 20 minuten over 1 ronde. Tijdens het fietsen heb ik mijzelf voorgenomen om veel te drinken en 2 gelletjes te nemen. Mijn eerste gelletje neem ik tijdens de eerste ronde en mijn tweede aan het eind van de vierde ronde zodat ik wat verse energie heb voor het hardlopen.

Het fietsparcours heeft veel lange rechte stukken, maar ook scherpe bochten. Weinig flauwe bochten waardoor je veel snelheid verliest in deze bochten. Ik begin aan een kleine opmars in het klassement. Ik haal elke ronde een paar deelnemers in. Ik kan aardig doortrappen. Vervelend is echter wel dat ik mijn versnelling in de eerste ronde niet naar het buitenblad krijg. Daar fiets ik het liefst op. Het is vandaag erg warm en benauwd maar er staat ook een flinke wind. Uiteraard merk je dit vooral wanneer je hem (vol) tegen hebt. Dat waren erg pittige stukken. Ik rijd vier keurige rondes: 20.44 / 20.54 / 21.25 / 22.35. Mijn TomTom Runner 2 registreert aan het einde van de rit ruim 42 kilometer, dus ik ben erg tevreden over de rondetijden. Gemiddeld net iets onder de 30km/u. Na het fietsen wandel ik rustig naar de wisselzone. (eindtijd fietsen 40km: 01:25:34, tussentijd: 01:55:33)

Hardlopen
Mijn wissel duurt weer iets langer dan 4 minuten. Na het fietsen heb ik even de puf niet meer om te rennen met de fiets. Ook ben ik mijn laatste gelletje nog aan het verwerken. Omdat dit gelletje aardig warm is geworden tijdens het fietsen heeft het niet de meest plezierige structuur gekregen. Ik trek in de wisselzone mijn fietspak uit en trek mijn singlet aan en een droge hardloopbroek. Daarna ren ik over de brug naar het hardloopparcours. Hier moet ik 3 rondes lopen van ongeveer 3.4 kilometer. (Ook hier geeft mijn TomTom Runner 2 een langere afstand aan; 10,7 km).

Ik begin aan mijn laatste onderdeel, nog 10 kilometer hardlopen. Ik merk al gauw dat het moeizaam gaat. Het is erg benauwd en warm. De zon is vaak erg aanwezig en brandt op je lijf. In de eerste ronde moet ik al 2 keer toegeven aan wandelen. In de twee rondes daarna wordt het wandelen/hardlopen steeds vaker afgewisseld. Ik heb mijzelf al lang voorgenomen dat de eindtijd niet (meer) belangrijk is, maar dat het finishen het belangrijkste is geworden. Finish ik door te wandelen? Dan is het maar zo. Ik zie dat meer deelnemers het zwaar hebben en zich hebben overgegeven aan het wandelen. Ondertussen wordt ik wel door anderen ingehaald die ik net op de fiets inhaalde. In de tweede ronde neem ik in plaats van water, de sportdrank van Etixx…. Nooit meer doen! Wat een bocht.

In mijn laatste ronde wordt ik ingehaald tijdens het wandelen door een vrouwelijke deelnemer wie ik weer inhaal als ik begin te hardlopen. Na het laatste waterpunt rennen we samen verder. Dit gaf mij nog even wat afleiding om te blijven hardlopen. We maken een praatje over de dag en het gaat weer eventjes beter. Met nog een kilometer te gaan en de finishboog al in het zicht neem ik toch afscheid van haar en wandel nog een stukje. De pijp is echt even helemaal leeg. Na een minuutje wandelen nog even aanzetten en de finish over. Mijn vriendin loopt nog even een klein stukje mee en dan finish ik na 3 uur, 9 minuten en 36 seconden in mijn allereerste triathlon-evenement. (eindtijd hardlopen 10km: 01:09:48)

Geen tijd binnen de 3 uur, maar dat was ook niet meer belangrijk. Een gevoel van trots overheerst toch vooral, ondanks dat alles pijn doet. Niet alleen mijn benen, maar vooral mijn schouders en rug.
Deze triathlon smaakte zeker naar meer, dus ga ik volgend jaar de triathlonagenda zeker in de gaten houden. Daarbij zal ik mij niet alleen maar gaan richten op de kwart, maar ook op de achtste triathlon voor de leuk. En die 3 uur? Dat is dan een nieuw doel voor 2017!

(De geweldige actiefoto’s zijn gemaakt door mijn vriendin Judith)

July 23, 2016 by cosmoloopt Categories: Uncategorized Leave a comment

Roparun 2016

Na twee jaar invallen voor diverse OPOD-scholen kreeg ik vorige zomer een vaste baan binnen OPOD. Na de eerste schoolweek spreek ik een aantal collega’s die in het Roparun-team Dordtse Klasse(n) zitten. Zij waren op zoek naar nieuwe lopers en polsten of ik interesse had. Niet veel later krijg ik een mailtje waarop ik niet lang hoef na te denken. Op dat moment had ik nog geen idee wat voor een avontuur ik tegemoet zou gaan. Afgelopen weekend was het zo ver en in deze blog zal ik proberen de reis samen te vatten. Een lastige taak, want eigenlijk is de Roparun niet samen te vatten.

Vrijdagavond 13 mei 2016, 18:30
De dag voor de start moeten we alle tassen naar Het Kompas (onze HQ, waar een aantal teamleden werken) brengen. We laden de campers in, voorzien alle voertuigen van stickers en maken alle voertuigen startklaar zodat we zaterdagnacht niets meer hoeven te doen dan in te stappen, afscheid te nemen en weg te rijden.

Zaterdagnacht 14 mei 2016, 04:45
Na een paar uurtjes slaap (om meteen maar te acclimatiseren) worden we weer verwacht op HQ. We om 12.23 starten in Parijs en hebben nog een behoorlijke reis te gaan. Te laat bij de start betekent uitsluiting van deelname. We nemen dus het zekere voor het onzekere.
In onze teambus zit ik naast Sanja. Zij is de dochter van oud-deelnemer Vojislav, die een aantal keer meedeed in het team en een aantal jaar geleden overleed aan kanker. Wellicht omdat we allebei nieuw zijn binnen het gehele team raken we snel met elkaar aan de praat en ontstaat er een klik. Net als ik is zij een loper van ons team. Het loopteam wordt verder aangevuld door Ben en Karoline. Verder bestaat elk team uit twee fietsers (Rina en Hermien) een bestuurder (Peter) en een navigator (niemand minder dan mijn duo-collega Arie, die net als ik nieuw is binnen het Roparun-team Dordtse Klasse(n)).

We komen, na een plas/koffie-pauze, ruim op tijd aan op de startlocatie net ten noorden van Parijs. Van de romantische (binnen)stad is overigens niet veel te zien. Er steekt een flat net boven wat bomen uit, maar daarmee is alles ook wel gezegd. De locatie heeft wat weg van een festivalcamping, maar dan met campers, busjes, coach-bussen en zelfs een motor-home. Overal staan teams in matchende kleding. Wij waren zelf in fel geel-groen pak gestoken door het hoofdkantoor van OPOD. Na een pasta maaltijd, een groepsfoto en de laatste voorbereidingen zwaaien we team 1 uit bij de start. Het is nu echt begonnen! Wij pakken snel alles in en scheuren door naar onze eerste bivakplaats in Nery. Over ongeveer 5 á 6 uur zijn wij zelf aan de beurt.

Zaterdagmiddag 14 mei 2016, +/- 13.45
We zijn in Nery, de eerste bivakplaats. We plaatsen de campers op een pleintje voor een heel klein schattig kerkje. Er staan ook al een aantal andere teams. Hier en daar liggen andere deelnemers te slapen in het grasveld. Ieder momentje rust wordt benut. Mij lukt het niet om een oog dicht te doen als ik in de camper ga liggen. Na een uur woelen besluit ik om mijzelf te gaan voorbereiden. De grote handen van Wim zorgen ervoor dat mijn benen startklaar zijn. Wim kan niet meer stuk bij mij, hij blijkt een groot fan van Pink Floyd en als hij masseert moet en zal er zijn muziek op staan. Iets waar ik totaal geen problemen mee heb. De zon schijnt ook nog eens en er staan gevulde koeken. Ondertussen wordt door het cateringteam een bami-maaltijd klaargemaakt.

Het prachtige Nery

Zaterdagmiddag 14 mei 2016, 17:30
Team 1 nadert Nery en dat betekent dat wij aan de beurt zijn. Er is inmiddels binnen ons team een loopvolgorde vastgesteld. We lopen in de volgende volgorde: Sanja, Karoline, Ben en ik. We lopen omstebeurt een kilometer en daarna begint het riedeltje weer van voor. De eerste meters zijn spannend, maar hoe meer tijd er verstrekt hoe makkelijker het gaat. Normaal gesproken loop ik mét muziek. Ik kan niet lopen zonder muziek, maar tijdens de Roparun blijven mijn oordopjes in mijn tas. Af en toe klets ik wat met mijn bakens in de nacht (en ochtend, middag en avond) op de fiets Rina en Hermien, twee oude gedienden binnen Dordtse Klasse(n). Zij kennen de route van Parijs naar Rotterdam zo goed dat ze bijna geen Garmin meer nodig.

Het wordt langzaam steeds donkerder en kouder, toch blijf ik heerlijk lopen in mijn korte broek en shirt. Tussen 20.00 en 08.00 is ieder team verplicht om verlichte veiligheidshesjes te dragen. Dit jaar zijn wij gesponsord door de vader en moeder van Franske met nieuwe veiligheidshesjes. Franske is jarenlang mijn goede vriendin en tevens buurvrouw geweest tijdens mijn studententijd in Almere. Wij deelden een etage en waren praktisch huisgenoten. Zij overleed in 2014 aan kanker en zij is een van mijn motivaties om door te blijven gaan dit weekend.
Wat verder opvalt tijdens onze eerste shift is het enthousiasme van de andere teams. Overal langs de kant staan andere teams op elkaar te wachten om elkaar (na een afgesproken afstand, wij kozen voor 1km) af te lossen. Er is bijna geen team dat niet voor je klapt of je aanmoedigt als je langs komt lopen. Wat een bijzondere sfeer hangt er. Het wordt me al snel duidelijk dat er totaal geen wedstrijdelement aanwezig is. We hebben namelijk allemaal hetzelfde doel, namelijk zoveel mogelijk geld ophalen voor Stichting Roparun.

De kilometers gaan steeds makkelijker en de sfeer in het busje wordt steeds beter en beter. Ik besef al snel dat ik op dinsdag niet alleen spierpijn in mijn benen zal hebben van het lopen, maar ook in mijn buik van het lachen.

Inmiddels gaan we dieper de avond in en over de wegen in de heuvels van Noord-Frankrijk beweegt een lint van rode lichtjes. Wat een prachtig gezicht. Mijn collega Arie heeft zich in het donker inmiddels voorzien van een Efteling-paraplu waarvan de stok licht geeft. De stap van Mary Poppins naar Arie Poppins is snel gemaakt. Het wordt ons herkenningspunt aan de horizon. Het wordt in de avond steeds lastiger om te zien waar JOUW busje staat. Er staan er namelijk meerdere.

Arie Poppins

Rond 23.30 komen we aan bij de volgende bivakplaats waar team 2 ons aflost. De eerste shift zit erop en de spreekwoordelijke kop is er af. Nog 3 shifts te gaan en een gezamenlijk laatste stuk. Op dit moment valt het mij nog alles behalve tegen. Ik voel me goed en onwijs gelukkig. We stappen in het busje en rijden alvast naar de volgende bivakplaats waar wij kunnen rusten en wachten tot team 1 daar is. Dat duurt ongeveer 5 á 6 uur. De reistijd (van ongeveer een uur) moet daar nog van af.

Zondagnacht 15 mei, 04:30
“Jongens, wakker worden.. jullie hebben nog een half uur” krijgen we te horen van onze teamcaptain Marlou. Shit! Na heel lang woelen en niet kunnen slapen heb ik denk ik net een uurtje kunnen slapen. Het is onwijs afgekoeld buiten (rond de 3 graden). Na een korte massage staan we klaar en beginnen we aan onze tweede shift, de ochtend in.

Het is prachtig om de zon op te zien komen terwijl je met je passie bezig bent. Na een uurtje komt er een zogenaamde run-bike-run situatie. We naderen namelijk een stuk waar het busje niet mag komen. Met 3 lopers en 1 fietser gaan we dit stuk doen. De roulatie zal dit keer niet gaan vanuit het busje maar vanaf de fietsen. Terwijl de zon nog opkomt besluiten we dit stuk zingend te doen. “Het is een nacht” en “The Lion Sleeps Tonight” passeren de revue en er wordt uit volle borst meegezongen.

Voor mij is deze dag voor Franske. Bij de Think Ahead heb ik een shirt laten bedrukken met haar levensmotto, pieker niet, het loopt toch anders. Het is alsof ze meekijkt want de zon is niet weg te krijgen. De lange tights worden snel vervangen door een korte broek, en de zonnebril kan de rest van de ochtend opblijven. Wat ben ik toch een bofkont dat ik dit mag doen. En net als gisteren gaan de kilometers steeds makkelijker. Ik had rekening gehouden met een slijtageslag. Als wij aankomen bij de volgende bivakplaats, waar team 1 heeft mogen rusten, blijkt de plaatselijke boulangerie geplunderd. Er liggen heerlijke verse stokbroden, croissantjes en chocoladebroodjes. Ik blijk ineens toch onwijze trek te hebben en geniet van deze traktatie. Wij reizen daarna door naar onze bivakplaats, een sporthal waar wij de luxe hebben om te kunnen douchen!

Team 2 van Dordtse Klasse(n)

Zondagmiddag 15 mei 2016, rond 16.00
Het is weer tijd voor een wissel! Daarmee begint onze derde shift. Ik voel me nog steeds fantastisch. Her en der voel ik wel wat lichte pijntjes maar dankzij een fantastische massage van Yvonne kan ik er weer tegen aan. Onze shift begint met een saai stuk langs een provinciale weg, met daarin kilometers vals plat omhoog. De mooie dorpjes van Midden-Frankrijk zijn er niet meer. We zijn inmiddels in België en dat is te zien ook. Onze shift eindigt in Zele, een klein gehucht net ten zuiden van Antwerpen, maar wereldberoemd binnen de Roparun. Zele schijnt namelijk zo een ervaring te zijn dat veel Roparun-teams daar met zijn allen doorheen lopen.

Met links navigator Arie en rechts bestuurder Peter

Hoe dichter we bij Zele komen, hoe specialer wordt het. De nog kleinere dorpjes voor Zele lopen ook langzaam uit. In elk dorpje zitten mensen in hun versierde voortuinen en moedigen je aan. Hier en daar wordt er zelfs van alles uitgedeeld. Van de bevolking krijg je snoepjes, stukjes fruit, flesjes water en heel veel high-fives. Wat een beleving! Voor we Zele in gaan wordt er verzameld met team 1. We zien elkaar bij een wissel normaal gesproken maar een paar seconde en er wordt nu gebruik gemaakt om elkaar te omhelsen en te vragen hoe het gaat met de fysieke gesteldheid van iedereen. We lopen als groep Zele binnen en al gauw wordt duidelijk waarom Zele een begrip is binnen de Roparunwereld. Het hele dorp staat op zijn kop. Het thema is duidelijk ruimtevaart. Mensen zijn verkleed als ruimtewezens en ruimtemannen. Op het dorpsplein staat zelfs een gigantische raket.

In Zele loop je vertraging op in je gemiddelde tempo (iets wat overigens totaal niet erg is). De DJ draait ‘banaan’ van Jebroer (en andere) en het team gaat los. We hebben er net een shift van 70 kilometer opzitten, maar dat vergeet je al snel. Iedereen springt, stuitert en danst. In Zele worden we (lees: elk team) onthaald als Olympische kampioenen. Ik hou het bijna niet meer droog. Ook omdat ik net mijn vriendin heb gezien en heb kunnen kussen, die helemaal naar Zele is gereden met haar zus om ons een paar seconden te kunnen zien. Het is bizar dat al deze mensen er voor jou staan, om jou aan te moedigen voor wat je doet. Kippenvel in het kwadraat, met stiekem een klein traantje.

De doorkomst in Zele

Als wij Zele uitlopen vervolgt team 1 onze route richting Rotterdam. Net als gisteren gaan zij de (koude) nacht in. Wij tanken nog even goedkoop in België en gaan de Nederlandse grens over. In Putte hebben wij een wel heel rustig plekje gevonden als bivakplaats. Wij staan namelijk op de parkeerplek naast een begraafplaats. Of het de rust is weet ik niet, maar ik slaap zowaar 2,5 uur.

Maandagnacht 16 mei 2016, 04:30
Team 1 heeft ook de Nederlandse grens bereikt en het is weer onze beurt. Wie denkt dat je behalve andere deelnemers niemand meer tegenkomt heeft het goed mis. Alle dorpjes die je doorkruist zijn wakker. Ossendrecht, Hoogerheide, Bergen op Zoom, Halsteren, Dinteloord… overal staan mensen je aan te moedigen. Het zal ongetwijfeld liggen aan het gebrek aan slaap, maar ik moet veel moeite doen om deze prikkels niet in tranen om te zetten. We zitten inmiddels in een hele lange run-bike-run van 45 kilometer. Dat betekent dat we het best lang moeten doen zonder busje om in uit te rusten. We hebben wel eten en drinken mee, maar nodig hebben we het eigenlijk niet. In elk dorp krijg je van alles. Broodjes ei/ham, beschuit met muisjes, bananen/geschilde kiwi’s/ontkroonde aardbeitjes, koffie en thee. Ik maak heel wat kilometers op een veel te kleine vouwfiets. Ik voel me als een circusbeer op een driewieler. Ik krijg veel commentaar van teams die ons passeren (snellere teams starten namelijk later vanuit Parijs, zodat de aankomst op de Coolsingel zo gelijkmogelijk is) dat ze respect hebben dat ik het met mijn bijna 2 meter volhoud op dat kleine vouwfietsje. Ach, we fietsen gelukkig rustig en ik ben blij als ik weer aan de beurt ben mag lopen.

De doorkomst in Ossendrecht

Maandagmorgen 16 mei 2016, rond 10:30
We komen aan in Dintelmond, een wisselplaats van de Roparun organisatie. Hier mag team 1 nog een stukje Run-Bike-Run doen van 20km richting Klaaswaal vanaf waar wij met het gehele team de allerlaatste loodjes volmaken. In Dintelmond laten we echter perongeluk een van onze teamcaptains op een Dixi achter en rijden met alle campers en busjes weg. Hilariteit alom, al is het ook meteen een bevestiging van hoe goed de sfeer binnen het team is. In plaats van irritaties door vermoeidheid wordt er vooral om gelachen. Heel veel gelachen.

Maandagmiddag 16 mei 2016, tegen 12:00
In Klaaswaal sluiten we aan bij team 1 en de laatste run-bike-run naar de Coolsingel wordt ingezet. We zijn nu met 8 lopers en het is nu ook duidelijk dat je eigenlijk nog maar een paar keer hoeft te lopen. De andere kilometer leg je fietsend af. Ondertussen heb je alle tijd om bij te praten met het andere team.

De laatste kilometers werden ook glimlachend afgelegd

Voordat we Rotterdam bereiken wacht ons nog een behoorlijke pukkel, de Heinenoord-tunnel. Een laatste klap voor vrijwel elk team. Maar na deze col van de buitencategorie is het echte zware werk dan ook wel gedaan. Terwijl in de Heinenoord-tunnel nog een wissel plaats vindt bij lopers, fiets ik omhoog om snel nog wat kleding uit te trekken. Het is ineens een stuk warmer geworden en ik hou het niet meer.

Maandagmiddag 16 mei 2016, 14:30
We rijden Rotterdam in. De Coolsingel kunnen we al bijna ruiken. Ik mag nog 1 keer lopen en een paar honderd meter voor de tijdsregistratiefinish vindt de laatste wissel plaats. Janate loopt langs het laatste checkpoint en iedereen stapt van de fiets af. Vanaf dan is het eigenlijk gedaan. Je bent er. Alleen de Erasmusbrug nog over wandelen, de straat uit en dan loop je zo de Coolsingel op waar de ‘echte’ finish staat. Vlak voor de Coolsingel is de groep compleet met bestuurders, catering en verzorgers. Felicitaties worden vanaf dit moment ook uitgewisseld. Een gevoel van trots valt over mij heen. Ik heb het gehaald en ik kan nog steeds lopen ook!

Eenmaal op de Coolsingel aangekomen is er een beveiligde fietsenstalling. Vanaf daar leggen we de laatste paar honder meter wandelend af. Om de 10 meter staan we een paar minuten stil, omdat er omstebeurt wordt gefinisht. Het geeft mij genoeg tijd om te kletsen met mijn vrienden die helemaal vanuit Almere en Lelystad naar Rotterdam gekomen zijn om mij te zien finishen. Zij voorzien mij van een prachtige, met helium gevulde unicorn-ballon. Van mijn vriendin krijg ik een mooie helium-ballon in de vorm van een beker. bij mijn vriendin staat ook mijn trotse moeder met een vriendin en mijn schoonouders. Als ik afscheid neem en weer richting mijn team loop krijgen de tranen toch de overhand. Ik ben trots, heel erg trots dat ik heb mogen doen. Trots dat ik mensen mag helpen met de verschrikkelijke ziekte kanker.

Na onze finish mogen we onze medaille in ontvangst nemen. Het is absoluut niet waar je het voor gedaan hebt, maar wat ben ik er blij mee.
Als snel gaan we terug naar de campers en busjes. Daar worden de fietsen ingeladen en rijden we terug naar Dordrecht, onze ‘allerlaatste’ bivakplaats. Terug naar HQ. Daar staat een team van toppers klaar dat ons vervoer schoonmaakt, zodat wij alleen maar onze spullen hoeven te verzamelen en naar huis kunnen voor een verdiende nachtrust. Ik probeer thuis nog gezellig te zijn, maar om 21:30 gaan de luiken echt dicht. Voldaan en trots ga ik naar bed. Morgen staat me namelijk een lange dag te wachten. Ik sta dan gewoon weer voor de klas en we worden verwend omdat er in de avond ook nog eens oudergesprekken gepland staan.

Bierrrrr!

Het was een avontuur om nooit te vergeten. Het Roparun-virus heeft toegeslagen. En volgens mij is er maar één medicijn en dat is meer Roparuns uitlopen. Ik weet dus al wat ik doe met Pinksteren 2017.

Ik wil graag iedereen bedanken van Dordtse Klasse(n). Alle lopers en fietsers van team 1 en 2, maar ook de mensen van de catering: Kim, Kitty en Marlou. Bedankt voor alle goede zorg! De masseurs Yvonne en Wim, zonder jullie had ik de Coolsingel nooit gehaald! Ferry voor alle prachtige foto’s, Math voor het hobbelige ritje ene je heerlijke nuchterheid, Erik voor je fijne woorden, Danielle bedankt dat ik je kussen mocht gebruiken! Peter voor de veilige kilometers tijdens onze shifts en je humor die precies overeenkwam met die van mij en natuurlijk mijn maatje Arie (Poppins) voor zijn navigatiekunsten. Alsof je het al jaren deed.

May 18, 2016May 18, 2016 by cosmoloopt Categories: Uncategorized 4 Comments

2015

2015 was voor mij het jaar waarin ik begon met hardlopen. Ok, in november 2014 maakte ik mijn eerste kilometers, maar in 2015 werd het serieus. In 2015 ging ik ook meelopen in wedstrijdjes. In deze post mijn hoogtepunten, dieptepunten, mooie en minder mooie lopen en/of momenten.

De eerste loop
Dwars Door Dordt 10km.
In mijn huidige woonplaats (Dordrecht) wordt er ieder jaar gelopen van de de atletiekbaan naar het oude stadscentrum en weer terug. Het was pokkeweer en ik was super zenuwachtig, maar wat had ik genoten. Nog nooit liep ik (op dat moment) zo snel.

De mooiste loop
Almere City Run 21km
De mooiste om meer dan één reden. Ten eerste het mijn eerste halve marathon was. Ik had op dat moment slechts twee keer eerder 20km gelopen. Ten tweede omdat Almere de stad is waar ik 30 jaar heb gewoond en om daar dan mijn eerste HM te lopen. Dat was extra mooi. En ten derde omdat alles klopte. Het weer klopte, mijn conditie klopte, mijn tempo klopte en ik liep een geweldige eindtijd: 1.51:35.

Op 20 km. Met de finish in het zicht.

De grootste tegenvaller
De Breda Singelloop 21km
Een aantal maanden na mijn HM in Almere was het tijd voor de tweede HM, in Breda. Lekker dichtbij en veel goede verhalen over gehoord/gelezen. Ik ging supergoed van start en liep na 11,12,13km nog onder het schema van finishen op 1.45:00. Toen sloeg het gebrek aan trainen, het de hele dag al niet gedronken hebben en het te hard starten toe. Ik kakte helemaal in. Ik moest gas terugnemen en zelfs een kilometer lang wandelen. Uiteindelijk de laatste twee kilometer toch op karakter (en mijn tandvlees) de pas er weer in kunnen zetten en finishte nèt boven de twee uur (2.01:35 precies 10 minuten langzamer dan in Almere). Echt blij kon ik er niet mee zijn.

Op 11 kilometer. Toen er nog helemaal niks aan de hand was.

Het verbreken van PR’s
Op de HM lukte het mij niet. In Dordrecht tijdens de Drechtstadloop liep ik zelfs nog langzamer. Al had ik er toen vrede mee. Maar op de 10km ging het steeds beter.

Zo liep ik tijdens Dwars Door Dordt 53.26. Niet veel later klokte ik 51.01 op 10km tijdens de kwart marathon van Rotterdam. In Papendrecht liep ik tijdens de Lenteloop voor het eerst onder de 50 minuten. met 48.54 zelfs onder de 49 minuten. En tijdens de Verkerkloop ging daar nog wat van af. Dat brengt mijn huidige PR op 48.14. Ruim 5 minuten in 6 maanden tijd.

Overige mooie momenten
Absoluut bovenaan: Iedereen die de moeite neemt om je langs de kant aan te moedigen. Of het nou wildvreemden zijn die je naam zien staan op je startnummer, of dat het je geliefde/familie/vrienden/kinderen uit je klas zijn.

De start, telkens weer. Elke keer weer die adrenaline. Heerlijk

Minder mooie momenten
de Dam tot Damloop. Daar had ik echt meer van verwacht. Het hele online inschrijven, wachten tot je een ons weegt, de treinreis en het massale stond echt niet in verhouding tot de loop zelf. Ik vond er niet zo heel veel aan. Dat wordt waarschijnlijk geen herhaling.

Mensen die langzaam lopen en vooraan starten. Verschrikkelijk. Als je van jezelf weet dat je niet zo snel bent, start dan wat meer naar achteren. Ik ben ook niet de snelste. Maar het is echt irritant als je de eerste kilometer alleen maar bezig bent om op te letten dat je geen mensen omver loopt. Nog vervelender is het als ze met zijn drieën naast elkaar langzaam gaan lopen te lopen.

Tot slot: 2016! 
In 2016 ga ik een run-bike-run-bike-run doen in Dordrecht, en wil ik mijn eerste kwart triatlon gaan uitlopen.

In 2016 doe ik mee aan de Roparun namens een team van leerkrachten uit Dordrecht: Dordtse Klasse(n).

Uiteraard staat ook de Almere City Run en Dwars Door Dordt dit jaar weer op het programma.

December 31, 2015December 31, 2015 by cosmoloopt Categories: Uncategorized Leave a comment

Sportieve (hardloop-)doelen

Op het moment van schrijven hangen er 6 medailles aan de muur. 5×10 km en een halve marathon. Sinds de aanschaf van mijn eerste paar hardloopschoenen zijn er volgens Runkeeper 643 kilometers versleten. Ondanks dat ik mijzelf nog steeds heel erg zie als een beginnend hardloper, een groentje, heb ik wel nog veel ambities. Tijd voor een sportieve bucketlist.

Wat kan ik al?
Mijn huidige PR’s op een rijtje.

• Snelste 5 km: 23.55 (gewoon op een zondagmiddag)
• Snelste 10 km: 48:14 (Verkerkloop 2015)
• Snelste HM: 1:51:35 (Almere City Run 2015)

En nu sneller
Om te beginnen wil ik vooral nog veel sneller kunnen. De 5km vind ik niet echt een leuke afstand en doe ik alleen als training. Dus mijn mogelijkheden zitten hem vooral in de 10+. Ik splits de doelen in stukjes, zodat ze ook te halen zijn.

• 10 km: Lopen onder de 47:00
• 10 km: Lopen onder de 46:00
• 10 km: Lopen onder de 45:00
  Hier kan ik natuurlijk lang mee doorgaan, maar voorlopig is onder de 45 minuten echt een groot doel nog.
• HM: Lopen onder de 1:50.00
• HM: Lopen onder de 1:47.30
• HM: Lopen onder de 1:45.00
  Ik heb pas één halve marathon in de benen, dus ik denk dat hier nog wel wat rek in zit.

En nu langer
Deze vakantie wil ik gaan proberen om mijn eerste 25 km te lopen. Uiteindelijk is het doel natuurlijk om een hele marathon uit te lopen. Ik heb met mijzelf afgesproken dat, als ik nu nog 5 kilo afval ik serieus ga kijken naar een marathon. Tegen die tijd wil ik er na die 5 nog 2 kilo af hebben. Dan ben ik 42 kilo afgevallen. Een mooier moment om een marathon te lopen is er dan niet.

En nu ergens anders
Ook staan er nog wat loopjes op mijn bucket list. Mooie loopjes. Klassiekers. Wat de mooiste loopjes van Nederland zijn dat weet ik (nog) niet. Suggesties zijn natuurlijk altijd welkom. Welke loopjes moet ik écht lopen?

• Op mijn eigen bucketlist staan nu in ieder geval:
• Dam tot Damloop (ik sta ingeschreven voor de editie van 2015)
  De 7 heuvelen-loop

Ook wil ik graag nog eens ergens de grens over. Zo zou ik graag nog eens de marathon van New York lopen. Al is het alleen al puur voor de sfeer. Ook over de halve marathon van Berlijn hoor ik mooie verhalen. Alleen hiervoor geldt natuurlijk weer, dat ik (nog) totaal geen idee heb wat nou echt de mooie, klassiekers zijn. Wat moet je nou echt gelopen hebben?

En tot slot iets anders
Naast het hardlopen, wil ik graag nog een keer proeven aan de triathlon. De iron man voltooien is geen doel. Maar ik zou graag een keer willen kijken wat het doet met me. Beginnen met een achtste, maar het doel is wel het doen van een kwart triathlon.

• kwart triathlon

Een hoop doelen, die ik hoop te halen. Sommige ga ik misschien al snel halen. Andere ga ik nog wel even over doen. Maar dat maakt het natuurlijk nog steeds leuk. Je kan steeds sneller, je kan steeds verder. Uitdagingen genoeg!

June 28, 2015June 28, 2015 by cosmoloopt Categories: hardlopenTags: afvallen, hardlopen, running 2 Comments

Almere City Run 2015, mijn eerste halve

in de zomer van 2013 verhuis ik voor de liefde naar van Almere naar Dordrecht. Jarenlang woon ik als student in het centrum van Almere-Stad en elk jaar kijk ik vanaf mijn balkon naar de Almere City Run, die langs mijn woning loopt. Dat ik mijn eerste halve marathon dus ga lopen in Almere is voor mij erg bijzonder.

Op de dag voor de Almere City Run viert mijn nichtje haar zesde verjaardag. Omdat ik geen zin heb om twee keer heen en weer te rijden tussen Dordrecht en Almere overnacht ik bij mijn moeder. Van slapen komt weinig, want de zenuwen gieren door mijn lijf. Nou heb ik een tijd geleden al een keer 20km gelopen en twee weken geleden liep ik nog 17km. Deze laatste liep ik zelfs nog sneller dan mijn geplande halve marathon-tijd. Ik wil hem graag onder de 2 uur lopen. Daarvoor moet ik 5.42 per kilometer lopen.

8.00 : De wekker gaat. Ik heb toch nog iets geslapen. Ik spring onder de douche, trek mijn nieuwe hardloopkleding aan en prop met veel moeite de helft van mijn havermout-ontbijtje naar binnen. Te veel zenuwen.

9.45 : Ik ben op Esplanade, waar de start en de finish van alle afstanden voor de Almere City Run zijn. Om 10 uur start de Kids Run. Leuk om te zien! Ik moedig nog even het zoontje van een vriendin aan. Als de eerste kinderen finishen geef ik mijn vriendin en mijn moeder een kus en loop ik vol zenuwen naar het startvak voor de 21km.

10:25 : Ik sta redelijk vooraan in het startvak. Ik wil niet te hard van start gaan, maar ook niet opgezogen worden in, eventueel, een (voor mij) te traag tempo van iemand anders. Ik zet Runkeeper alvast klaar en start alvast mijn playlist. Zoals altijd fungeert ‘Rocksteady’ van The Bloody Beetroots als mijn startnummer.

0 km: Startschot! We zijn weg.

0,5 km : Mijn vriendin en moeder staan zoals afgesproken bij de rotonde voor het gebouw van Windesheim Flevoland. Zij lopen daarna snel door naar de ingang van de Bibliotheek en de ingang van het stadhuis.

1,0 km : Ik ben al door veel mensen ingehaald, maar probeer echt mijn eigen wedstrijd te lopen. Ik houd rechts aan, zodat snellere mensen mij links voorbij kunnen. Volgens Runkeeper leg ik mijn eerste km af in 4:30. Dat klopt natuurlijk nooit. We liepen onder het winkelcentrum door en de GPS schiet dan natuurlijk alle kanten op (na correctie blijk ik de eerste km te lopen in 4.53)

1,6 km : Grappig zo door het stadhuis rennen, maar het is wel echt veel te warm.

3 km : We zijn inmiddels het centrum uit en hebben het punt waar aan de weg werd gewerkt gehad. Ik had me dat erger voorgesteld. Voor mijn gevoel heb ik een goed, rustig tempo te pakken, maar volgens Runkeeper loop ik gemiddeld nog steeds rond de 5:00 per km. Straks bij 5km maar even op de tijdswaarneming kijken en onderweg uitrekenen wat ik loop.

5 km : Shit! Geen tijdswaarneming langs de kant. Straks bij de 10 dan maar. Ik neem wel een slokje water.

8km : Het stuk langs de Hoge Vaart zit er op. Richting het industrieterrein en het Weteringpark. Ondanks dat Runkeeper nog steeds omroept dat ik vanaf de start gemiddeld 5.04 per kilometer loop, loop ik voor mijn gevoel heerlijk rustig. Mijn GPS zal nog wel in de war zijn door het overdekte stadscentrum. Ik hoop echt dat er bij 10km tijdswaarneming staat

Ik neem mijn eerste gelletje. Mijn broertje staat straks bij ongeveer 14km met mijn tweede gelletje klaar.

10km : Shit! Ook al geen tijdswaarneming.

11km : Na een slokje sportdrank en een spons word ik ingehaald door een hardloopstelletje. Ze horen duidelijk bij elkaar want ze delen hun gelletje. Ik besluit dat ik bij ze aansluit en in hun tempo blijf meelopen. Ik heb namelijk geen idee wat mijn echte tussentijd is.

14km : De bocht waar mijn broertje moet staan. Gelukkig stapt hij net naar voren en geeft mij het gelletje. Ik vraag hem snel hoe laat het is. 46 zegt hij. Ik had uitgerekend dat ik om kwart voor rond het 15km punt moest zijn. Ik loop dus veel te langzaam. Gelukkig loopt het koppeltje nog voor me en kan ik goed mee in hun tempo.

16km : Ik besluit mijn hazen voorbij te lopen en zet er iets meer tempo op. Ook neem ik mijn laatste gelletje.

17 km : Het maalt door mijn hoofd. Uitlopen doe ik deze halve marathon sowieso, tenzij ik nu iets breek, maar ik wil hem zo graag onder de 2 uur lopen. Volgens Runkeeper loop ik nog steeds ver onder mijn schema. Maar die is in de war. Toch? Ik tel de seconden waarin Runkeeper al aangeeft dat ik een km-punt heb bereikt tot ik er daadwerkelijk ben, deel ze door het aantal kilometers dat ik gelopen heb en tel dat weer bij mijn gemiddelde tijd op. Dan zou ik nog steeds dik onder mijn schema lopen, maar dan rijmt het niet met de tijd van mijn broertje. Nouja, wat boeit het? Ik ben al 17 km aan het genieten en het gaat me nog goed af. Gewoon doorlopen Cosmo.

18 km : Brug op richting Filmwijk. Ik begin mijn benen bij het stuk omhoog te voelen, maar als ik even snel over het Weerwater heenkijk zie ik de skyline van Almere al. Daar is de finish! Kom op!

18,4 km : Hey een fotograaf! Even proberen lachen.

19 km : Nog 2 kilometer. Al snel klinkt ‘The Pretender’ van Foo Fighters in mijn oren. Langzaam dringt er iets tot mij door. Ik heb een playlist van 2 uur en 5 minuten. ‘Walk’ van Foo Fighters is daarin het laatste nummer. En tot dat nummer zitten zeker nog een aantal nummers die ik nog niet gehoord heb. Ik mis o.a. nog Gallows, P.O.D. en ‘Head for the Barricade’ van Limp Bizkit. Ook Runkeeper blijft positieve tijden doorgeven. Wordt het dan toch onder de 2 uur?

19,5 km : Na het waterpunt staat er iemand van mijn oude studentenvereniging mij aan te moedigen. Wat tof! Ok, kom op. Laatste stukje!

20,3 km : In de verte zie ik mijn zusje met haar twee geweldige kinderen al staan. Wat superleuk dat ze toch zijn komen kijken.

20,7 km : Ik loop langs mijn vader en mijn broertje. Deel nog even een high 5 uit en ik hoor nog net dat ze trots op me zijn.

20,9 km : De finishstraat! Ja! Ik ben er! Ik werp een blik op de finishklok.

21,0 km : Ik kan het niet goed lezen. Ik zie een 1 en een 5. Ik zit dus nog onder het uur. Wat daarna komt lijkt op een 7.

21,05 km : Dat is geen 7, maar een 1. Oh God, ik loop 1.51. 1.51? Nee dat kan niet? Hoe dan?!

21,06 km : 1.51? Ik kan het niet geloven.

21,1 km : Met mijn handen in de lucht kom ik de finish over. 1.51 en nog iets. Wauw. Uitgeteld leun ik tegen een hek aan. Ik ontvang complimenten van een collega-loper die net voor mij over de finish loopt dat ik een mooie, vlakke wedstrijd heb gelopen en dat hij mij gebruikte om na het drinken terug in het tempo te komen. Ik glunder van geluk. Mijn eerste halve marathon uitgelopen, in een toptijd en meteen complimenten krijgen over mijn loopstijl.

Dit was een dag om nooit meer te vergeten. Na de finish zoek ik snel mijn familie op om de hele race nog eens door te nemen. Mijn vader en broertje bleken bij 14 km pas nét aan te komen toen ik er liep. Wat een toeval dat ze me dan net niet gemist hebben.

Ik kijk nog even de start van de 7km. Daar lopen nog een aantal bekenden mee en ik neem afscheid van mijn familie. Terug naar Dordrecht. Weg van Almere, het prachtige Almere. Het Almere waar ik net, net iets minder dan 2 uur keihard genoten heb. 1 uur, 51 minuten en 35 seconden om precies te zijn.

June 20, 2015June 20, 2015 by cosmoloopt Categories: Uncategorized Leave a comment

Het leven van een beginnend hardloper

Het is juli 2015, einde van het schooljaar. Ik neem afscheid van mijn groep 7 op de ene school en groep 6 op een andere school, waar ik met veel plezier een half jaar en 3 maanden voor de klas heb gestaan als invaller. Ik word door beide klassen overladen met voornamelijk chocolade. Heel veel chocolade. Nou houd ik best van snoepen en dat is goed aan me te zien. Ik besluit vrijwel meteen dat het helemaal anders moet. Ik ga afvallen. En nu echt! Talloze pogingen brachten echter nooit het gewenste resultaat.

Ik sport wel regelmatig, maar als keeper maak ik niet echt veel meters in het voetbalveld. Dus ik besluit dat ik naast beter eten (calorieën tellen) voor de voetbaltraining rondjes ga rennen. Verschrikkelijk vind ik het, maar gelukkig loopt er een teamgenootje elke dinsdagavond met mij mee. Met hem ga ik niet veel later ook fitnessen.

Op de verjaardag van mijn vriendin besluit ik echter de laatste stap te nemen. Ik ga hardlopen. Een van haar vriendinnen liep niet lang daarvoor de Bruggenloop in Breda. Ze moest deze in haar eentje lopen, omdat haar loopmaatje moest afzeggen. Ik hield het inmiddels 20 minuten rennend vol op de loopband dus ik zei dat ik volgende keer dan wel mee zou gaan. Toen zij vertelde dat ze in april de kwart marathon van Rotterdam zou lopen, kon ik niet meer terug. Shit, 10,5km. Dat gaat me nooit lukken, maarja wie A zegt moet B zeggen. De dag erna waren de sportschoenen besteld.

7 november 2014. Mijn eerste kilometers op de verharde weg. Kilometers, in meervoud, want het waren er welgeteld twéé. Runkeeper hield het bij; 2,09km in 10:51. Helemaal gesloopt, maar het was een begin. Had mij toen verteld dat ik 7 maanden later een halve marathon zou lopen en ik had je voor gek verklaard. Maar dan ook écht.

June 18, 2015June 18, 2015 by cosmoloopt Categories: hardlopenTags: afvallen, hardlopen, running Leave a comment